Την επομένη θά 'ρχοωνταν οι Τούρκοι και ποιος ξέρει τι αγριότιτες θα έπρατταν! Τα θεριά που για τρία χρόνια είχαν κλειστεί μες στ΄άντρα τους, θα φανερώνονταν και θα ικανοποιούσαν τη δίψα τουσ για αίμα.

Τι μέρες φρίκης, μέρες χωρίς ελπίδα! Βαδίζαμε όλοι χωρίς να τολμήσουμε να σηκώσουμε τη ματιά μας, προχωρούσαμε με τα κεφάλια κάτω κι από ώρα σε ώρα, από λεπτό σε λεπτό περιμένανε τον θάνατο. Είχαμε τη βεβαιότητα ότι αργά ή γρήγορα όλοι θ' αφήναμε την τελευταία μας πνοή σ' εκείνο τον δρόμο του Γολγοθά. Γι' αυτό τον λόγο, μάλιστα, πολλοί αιχμάλωτοί, για να μην υποφέρουν άλλο, ρίχτηκαν οικειοθελώς στην αγκαλιά του θανάτου, ενώ άλλοι καταφεύγοντας στα καπρίτσια της μοίρας, της εμπιοτεύτηκαν την εκλογή έτσι, χωρίς βιασύνη. Και τώρα, έχοντας επιζήσει από την τρομερή σφαγή, είχαν την τύχη ν' απελευθερωθούν οριστικά από ζυγό της αιχμαλωσίας.