Αδερφέ αναγνώστη, όταν πιάσεις τα 80, ο χρόνος διαβαίνει γοργότερα κι η σκέψη οκνεύει. Φυσικό είναι πως για να γεμίσεις ένα βιβλίο τραγουδάκια, πρέπει να βοηθήσουν περισσότερα χρόνια. Ως που όμως, μπορεί να φτάσει ο καιρός μας; Για τούτο θαρρώ πως, τούτο το βιβλίο μου μπορεί να είναι το τελευταίο και είπα, πριν καλά-καλά στερέψει η μπογιά που έχει το σωληνάκι του στυλό μου, να προλάβω να σου απολογηθώ για το στρατί που τράβηξα σαν ποιητής και μαζί να σου ζητήσω συχώρεση γι' αυτά που θα σου αρέσανε να κάνω και δεν γίνανε. Μια απ' τις έγνοιες μου στο μέλλον θα είναι η ολοκλήρωση κάποιων τραγουδιών που μένουν μισοτελειωμένα στο συρτάρι.

Σαν έχω ανοχή καιρού από τον Πλάστη μου, ίσως γράψω και κανένα φρέσκο, σ' εκείνες τις μεταξωτές στιγμές, όταν ρουφώντας το κρασάκι μου κάποιος αναδομημένος απ' τις παλιές καταβολές ερωτικός ερεθισμός, απ' τη φλογιστικιά μου ανάσα ζεστός υγροποιηθεί από δροσεράδα του ποτηριού και μου κυλίσει μέσα του σα δάκρυ, ώστε γροικώντας τον λυγωμένο αχό του, τον κάνω τραγουδάκι.