Η τέχνη των κεραμικών είναι μεν γνωστή ως παραδοσιακή τέχνη από την κλασική περίοδο, αλλά, ως ιδιαίτερη επιστήμη και τεχνολογία, αναπτύχθηκε κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, και σήμερα κατέχει εξέχουσα θέση στην κατεύθυνση της Επιστήμης των Υλικών. Τα παραδοσιακά αργιλοπυριτικά κεραμικά, όμως, από τη φύση τους υπόκεινται σε ορισμένους περιορισμούς, που είναι αποτέλεσμα της δομής των πυριτικών, των δυνατών μετασχηματισμών στη στερεά κατάσταση και, το σπουδαιότερο, της παρουσίας της υγρής φάσης. Τα κεραμικά αυτά δεν μπορούσαν να καλύψουν τις απαιτήσεις της αλματώδους τεχνολογικής εξέλιξης των τελευταίων δεκαετιών. Χρειάστηκε η αναζήτηση αναβαθμισμένων κεραμικών υλικών που να ξεπερνούν αυτούς τους περιορισμούς και να έχουν, για παράδειγμα, εξαιρετικά υψηλές μηχανικές αντοχές, πολύ πυρίμαχες ιδιότητες, ηλεκτρικές ιδιότητες, ή να είναι βιο-συμβατά κ.λπ. Αυτή η αναβάθμιση οδήγησε στην ανάπτυξη μιας ιδιαίτερης κατεύθυνσης στην Επιστήμη και Τεχνολογία των Κεραμικών, αυτής των Κεραμικών Προηγμένης Τεχνολογίας.

Στις σελίδες αυτού του συγγράμματος επιχειρείται η προσέγγιση της αναβάθμισης των κεραμικών υλικών. Αυτή πραγματοποιείται με την παράθεση πληθώρας τεκμηριωμένων επιστημονικών και τεχνολογικών πληροφοριών, η οποία φιλοδοξεί να δώσει τις απαραίτητες γνώσεις και εφόδια, που αποτελούν μια πλατιά και γερή βάση πάνω στην οποία να μπορεί να οικοδομήσει κανείς περαιτέρω.