Παιδικό/νεανικό και λογοτεχνικό κατηγόρημα διαμορφώνουν στη συναρμογή τους ένα ορίζοντα γραφής που σε πολλές περιπτώσεις συρρικνώνει συνήθη σχήματα εκτίμησης, προς μία υπέρβαση υποτιθέμενων συνόρων με την εν γένει λογοτεχνία. Το συχνά αμφίρροπο της συνάντησης εκπέμπει και αμφίπλευρες εντάσεις ανάμεσα στο αναγκαίο και στο ελεύθερο, στην αμείλικτη πραγματικότητα και τη γενναιόδωρη χαριστικότητα, στο καθησυχαστικό και το ανοιχτό στην περιπέτεια των λέξεων εκφώνημα.

Κατά το ιδιότυπο κυκλικό ''παιχνίδι'' της γραφής και ανάγνωσης, πομπός και δέκτης προδιαγράφουν μια ενδιάθετη διαλογική δοσοληψία, αμβλύνοντας το καταρχήν ασύμμετρο του μεταξύ τους εγχειρήματος και ενισχύοντας δυνητικά τη δημιουργική προοπτική του μικρού αναγνώστη. Η προφορικότητα, το ποιητικό και το (μυθ)ιστορικό αφήγημα, το θαυμαστό, η εσωτερικότητα, η αυτοβιογραφική μυθοπλασία, το χιούμορ, εκτίθενται ως ιδιαίτερα παραγωγικές συνιστώσες αυτού του χώρου.

Με δυνητικά ανοίγματα σε άλλες τέχνες και με εργαλεία ανάλυσης από τις σύγχρονες επιστήμες του ανθρώπου, επιχειρείται η ενσωμάτωση των προσεγγιζόμενων θεμάτων και έργων στο ευρύ και βαθύ πλέγμα των μακραίωνων διακαλλιτεχνικών προτάσεων που αναζητούν ή υποδέχονται ευοίωνα το παιδί/νέο άνθρωπο.

Από τη μεριά του μελετητή, το κλίμα της μετανεωτερικότητας ευνοεί μια γόνιμη, ελπίζουμε, όσμωση μεταξύ κριτικής και ποιητικής λειτουργίας. Εξάλλου, η μνήμη της παιδικότητας, εν προκειμένω, δεν νοείται να απαρνηθεί τα δικαιώματα που της αναλογούν εν ολίγοις, η παιδική/νεανική λογοτεχνία δοκιμάζεται εδώ και ελέγχεται δειγματικά ως ένα πολυεπίπεδο και πολυδύναμο πεδίο γνώσης και αίσθησης.