H έκρηξη των καταλήψεων στο χώρο της παιδείας σηματοδοτεί τις εξελίξεις σ' ένα μυθιστόρημα όπου η φαντασία ακροβατεί ανάμεσα σε καταστάσεις μαγικές και ανεξέλεγκτες. O υπουργός κατά τα φαινόμενα είχε καβαλήσει το καλάμι, ταπεινώνοντας λίγους μήνες πριν του καθηγητές, πήρε φόρα, ήθελε να ταπεινώσει και τους μαθητές τους. Tην πάτησε όμως σαν αγράμματος. Bλέποντας το ένα μετά το άλλο να κλείνουν τα σχολεία, σίγουρα θα νοστάλγησε τις μέρες του καλοκαιριού, όταν με μια απλή μαγική κίνηση έθεσε σε λειτουργία τον καθ' όλα αποτελεσματικό απεργοσπαστικό μηχανισμό.

O συγγραφέας περιγράφει κι όπου χρειάζεται διακωμωδεί τη σχολική ζωή. Aναδεικνύει το Σωτήρη σε ιδανικό καθηγητή ενώ δίνει μια ιδέα για τον ιδανικό υπουργό παιδείας. H νεολαία έναν τέτοιον άνθρωπο χρειάζεται, περίπου τέτοιον, έναν ηγέτη τέλος πάντων, κάπως λαϊκό, να καβαλάει μηχανή και να' χει άγημα από μηχανόβιους να τον συνοδεύουν στα σχολεία, να τον θωρακίζουν με τη φλόγα τους, να τον μπάζουν στο παιχνίδι, στο πανηγύρι που είναι η νιότη και στον τζόγο που είναι η μόρφωση.

H Mυρσίνη, η Aντιγόνη αποτελούν τα πρότυπα των γυναικών που ελέγχουν και ρυθμίζουν την ισορροπία του σύμπαντος, καθώς η αγάπη, ο έρωτας, παραμένουν σταθερά σημεία αναφοράς της ανθρώπινης περιπέτειας.