Σε πείσμα των «προφητών» του τέλους των ιδεολογιών και κόντρα στη λαγνεία των δημοσιολόγων για τον «μεσαίο χώρο»,το δίπολο Αριστερά-Δεξιά παραμένει σε ισχύ, αν και με διαφορετικό περιεχόμενο. Αυτό δείχνουν όλες οι έγκυρες μετρήσεις της κοινής γνώμης. Σημαντικές όμως είναι και οι διαφωνίες στο εσωτερικό τους. Υπό τον τίτλο «Αριστερά» στεγάζονται κόμματα, ομάδες και ρεύματα που έχουν μεταξύ τους μεγάλες διαφορές, οι οποίες μερικές φορές είναι θεμελιώδεις και αποκλείουν την επικοινωνία και τον κοινό βηματισμό.

Το ίδιο συμβαίνει και στο αντίπαλο στρατόπεδο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι με λίγες εξαιρέσεις κόμματα που έλκουν την καταγωγή τους από την ίδια κοιτίδα δυσκολεύονται να συνεργαστούν. Κι όταν τα καταφέρνουν, τα σχήματα που συγκροτούνται δεν αντέχουν στον χρόνο. Κι αυτό γιατί σε πολλά από τα σύγχρονα προβλήματα όπως είναι ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, ο θρησκευτικός φανατισμός, οι απειλές κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και η ασφυκτική παρουσία των Μ.Μ.Ε είναι πιό εύκολες οι «οριζόντιες» συμφωνίες, παρά οι «κάθετες».
Έτσι προϋπόθεση για να περιοριστεί η σύγχυση που στις μέρες μας παρακολουθεί τους δύο ιστορικούς όρους είναι να φωτιστεί το ερώτημα: «Για ποια Αριστερά και για ποια Δεξιά μιλάμε»;