Πολλοί γονείς έχουν την εντύπωση πως τα παιδιά τους, παρ' όλες τις προφυλάξεις, παραδίδονται ανυπεράσπιστα σε έναν κόσμο που γίνεται ολοένα πιο ξένος και απρόβλεπτος. Όλα μοιάζουν πια ρευστά. Το εκπαιδευτικό σύστημα, οι θεσμοί, τα αξιακά συστήματα, όσα μέχρι χθες φαίνονταν στέρεα, σήμερα κλονίζονται σε βαθμό που δεν τολμούμε πια να αντικρίσουμε το αύριο.

Αραγε, στις συνθήκες αυτές έχουν ακόμη κάποια αξία όσα θα θέλαμε να μεταδώσουμε στα παιδιά μας; Τι νόημα έχει να διατηρηθεί το νήμα της μετάδοσης ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά, όταν το αύριο προοιωνίζεται ριζικά διαφορετικό από το σήμερα; Ποιος είναι ο ρόλος θεσμών όπως η οικογένεια και το εκπαιδευτικό σύστημα;

Δύο κοινωνικές επιστήμες φαίνεται να ασχολούνται ιδιαίτερα με τα ζητήματα αυτά : η ψυχολογία και η ιστορία. Η ψυχολογία προσεγγίζει το ζήτημα από τη σκοπιά του ατόμου και των σχέσεων ανάμεσα στα παιδιά και τους γονείς, που εγκαθιδρύονται ήδη από τις πρώτες στιγμές της ζωής. Η ιστορία πάλι, εστιάζει το φακό της στις κοινωνικές παραμέτρους του προβλήματος και προσφέρει την προοπτική του χρόνου και της μνήμης.

Ένας ψυχαναλυτής και καθηγητής ψυχιατρικής, ο Philippe Jeammet, αναγνωρισμένα καλός γνώστης της εφηβικής ηλικίας και ένας ιστορικός της σύγχρονης ιστορίας ο Marc Ferro, ο οποίος έχει μελετήσει ιδιαίτερα πως αφηγούνται την ιστορία στα παιδιά, συνεισφέρουν την εμπειρία τους και διασταυρώνουν τις απόψεις τους συζητώντας για τα ζητήματα της διαπαιδαγώγησης και της μετάδοσης των αξιών και των γνώσεων από γενιά σε γενιά.