Τον πέμπτο αιώνα π.Χ., οι Έλληνες επινόησαν την ιδέα του πνευματικού κόσμου. Για πρώτη φορά στην ιστορία, ερωτήματα σχετικά με την κοινωνία, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και την ηθική απασχολούσαν σημαντική μερίδα του πληθυσμού. Η κινητήριος δύναμη πίσω από αυτές τις εξελίξεις ήταν ένας γαλαξίας φιλοσόφων, ρητόρων και, άνω απ' όλα, διανοουμένων, που σήμερα αποκαλούμε "σοφιστές". Από την αρχή, οι σοφιστές ήταν εξίσου επιδραστικοί όσο και αμφιλεγόμενοι. Ο στόχος τους, να κατανοήσουν και να ελέγξουν το χάος της πολιτικής ζωής, ήταν επιτακτικός, αλλά οι μέθοδοί τους ύποπτες.

Ο Πλάτωνας, ιδιαίτερα, είναι εξαιρετικά επικριτικός απέναντί τους, αλλά, όπως η ενδιαφέρουσα οπτική που υιοθετεί το βιβλίο υποδηλώνει, θα ήταν λάθος να πάρει κανείς τα λόγια του τοις μετρητοίς. Για την ακρίβεια, ο Πλάτωνας αντιπροσωπεύει τον απόλυτο θρίαμβο των σοφιστών και χωρίς αυτούς το μοναδικό του πνευματικό επίτευγμα δεν θα είχε πραγματοποιηθεί.