Η επίμονη γοητεία που ασκεί ο Όσκαρ Ουάιλντ, εκατό και πλέον χρόνια από τον θάνατό του, παραμένει οπωσδήποτε ένα λογοτεχνικό φαινόμενο. Τόσο οι επικριτές όσο και οι θαυμαστές του αποτελούν στρατιές ολόκληρες κι ενώ οι μεν επιμένουν πως δεν ήταν παρά ένα περαστικό κοινωνικό και πολιτιστικό φαινόμενο, ένας συγγραφέας «ελαφρολαϊκών» έργων, οι άλλοι τον αντιμετωπίζουν σαν ένα μοντέρνο σκεπτικιστή που γεφυρώνει δύο αιώνες, σαν έναν οξυδερκή κριτικό και σχολιαστή, ένα συγγραφέα που τον έπνιξε η εποχή του.

Όμως είτε του ανήκει μια θέση στον κατάλογο των μεγάλων συγγραφέων είτε δεν είναι παρά μια εξαιρετική περίπτωση εκκεντρικού, δεν υπάρχει αμφιβολία πως παραμένει ένας από τους πιο προσιτούς κι ελκυστικούς συγγραφείς όλων των εποχών. Εντούτοις, παρά τις χιλιάδες μελέτες που δημοσιεύτηκαν γι' αυτόν, υπάρχουν πλευρές της ζωής του που παραμένουν αινιγματικές, ανεξιχνίαστες.

Προσωπικό ημερολόγιο δεν άφησε ούτε απομνημονεύματα έγραψε.
Εντούτοις, όπως όλοι ο λογοτέχνες, θέλησε κι αυτός να εκφραστεί κατά καιρούς, χωρίς το δημόσιο προσωπείο του. Οι επιστολές του, ιδίως εκείνες που απευθύνονταν σε πολύ στενούς φίλους υποκαθιστούν κατά κάποιον τρόπο την αυτοβιογραφία που δεν έγραψε ποτέ και μας υποβάλλουν την μαγεία ενός θρύλου που μιλά σε πρώτο πρόσωπο, σχολιάζοντας ανοιχτά την ζωή και το έργο του.