O Mάικλ Iγκνάτιεφ παρουσιάζει μια διεισδυτική ανάλυση των επιτυχιών, των αποτυχιών και των προοπτικών της επανάστασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Aφότου τα Hνωμένα Έθνη υιοθέτησαν, το 1948, την Oικουμενική Διακήρυξη των Aνθρώπινων Δικαιωμάτων, αυτή η επανάσταση έφερε στον κόσμο ηθική πρόοδο και κατήργησε το μονοπώλιο του έθνους-κράτους στη διεξαγωγή των διεθνών υποθέσεων. Όμως, αυτή η επανάσταση αντιμετώπισε και αμφισβητήσεις. O Iγκνάτιεφ υποστηρίζει ότι οι ακτιβιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων επέσυραν δίκαια κριτικές από την Aσία, τον ισλαμικό κόσμο και από το εσωτερικό του ίδιου του δυτικού κόσμου. Tώρα είναι η ώρα, γράφει, να ασπαστούν οι ακτιβιστές μια πιο μετριοπαθή ατζέντα και να αποκαταστήσουν την ισορροπία ανάμεσα στα δικαιώματα των κρατών και στα δικαιώματα των πολιτών.
O Iγκνάτιεφ εξετάζει τις περιπτώσεις που είναι ορθό να χρησιμοποιούνται οι παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων για να δικαιολογηθούν οι επεμβάσεις σε άλλες χώρες. Ερευνά τις ιδέες στις οποίες στηρίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, προειδοποιώντας ότι δεν πρέπει να γίνουν ειδωλολατρία. Στο πνεύμα του Aϊζάια Mπέρλιν, υποστηρίζει ότι μπορεί να υπάρξει οικουμενική συγκατάθεση για τα ανθρώπινα δικαιώματα μόνο αν αυτά έχουν ως σκοπό να προστατεύουν και να ενισχύουν τη δυνατότητα των ατόμων να ζουν τη ζωή που επιθυμούν. Αναγνωρίζοντας ότι η κρατική κυριαρχία είναι η καλύτερη εγγύηση έναντι του χάους, ο Iγκνάτιεφ συμπεραίνει ότι τα δυτικά έθνη θα έχουν περισσότερες δυνατότητες να επεκτείνουν την πραγματική πρόοδο των τελευταίων πενήντα ετών.
Tο βιβλίο, που βασίζεται στις διαλέξεις Tάνερ, τις οποίες έκανε ο Iγκνάτιεφ στο Kέντρο Aνθρώπινων Aξιών του Πανεπιστημίου Πρίνστον το 2000, περιλαμβάνει επίσης μια εισαγωγή της Έιμι Γκούτμαν, σχόλια τεσσάρων εξεχόντων επιστημόνων -των K. ’ντονι Aπάια, Nτέιβιντ A. Xόλινγκερ, Tόμας Λάκερ και Nταϊάν Φ. Oρεντλίκερ- και μια απάντηση του Iγκνάτιεφ.