Ο Ταξιδευτής έπλεε τώρα πάνω από το φαράγγι ελαφρύς σαν φτερό, ήρεμος. Το χωριό, η πόλη, το ξωκλήσι, ο νερόμυλος... όλα έδειχναν μικρά και απροστάτευτα κάτω από τις πατούσες του. «Εδώ τελειώνουν τα ταξίδια του», του μίλησε ο νους του για μια ακόμα φορά. «Εδώ ανήκεις, το καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι; Αυτός πάνω από όλους, είναι ο τόπος σου». Το γέλιο της μικρής Ανατολής καμπάνισε στ' αυτιά του: «Είσαι ελεύθερος να ζήσεις καταπώς θες. Ταξιδευτή! Αυτή είναι η πρόκληση. Αν θες, μένεις, αν θες φεύγεις, εγώ δεν θα σου θυμώσω, όπως και αν κινηθείς!».

«Ούτε εγώ», ησύχασε τώρα στο νου του η φωνή της Ανατολής, «από μένα είσαι ελεύθερος να δημιουργήσεις ό,τι εσύ θες. Δεν υπολογίζω στις δικές σου γενεές, έχω τις δικές μου να νοιαστώ. Αν μείνεις, θα μείνεις για σένα». «Κανείς τόπος δεν είναι ικανός να σε κάνει να ριζώσεις, εκτός κι αν έχεις τις ρίζες μέσα σου», ακούστηκε σαν από βαθύ πηγάδι κι η φωνή της γιαγιάς ανατολής. «Κι αυτό που καθορίζει το ρίζωμα είναι ο Σκοπός», συμπλήρωσε η καρδιά του. «Ο Σκοπός. Ποιος Σκοπός», αλύχτησε η φωνή του.