Η μελέτη αυτή εστιάζεται στην πολιτική πλευρά του σαιξπηρικού έργου, που έχει διχάσει τους σχολιαστές του: Πολλοί διατείνονται πως ο ποιητής ήταν υπέρμαχος της απόλυτης μοναρχίας, της ιεραρχίας, της τάξης, και «μισόδημος», εχθρός του λαού. Αντίθετα, άλλοι υποστηρίζουν πως στάθηκε οξύς επικριτής της εξουσίας - αναγκαίου κακού και πηγής πλείστων δεινών για χώρες και λαούς.

Με τη δεύτερη άποψη συντάσσεται ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου. Και επιχειρεί την αποδεικτική της, αναλύοντας τα κυριότερα σαιξπηρικά έργα που ασχολούνται με αυτό το «κυρίαρχο θέμα», όπως το ονομάζει ο ίδιος. Εξετάζεται, ακόμα, η (τόσο αμφιλεγόμενη) στάση του ποιητή απέναντι στον λαό. Καθώς και το πρόβλημα της «ταυτότητας» του Σαίξπηρ, σε συνάρτηση με την πληθωρική παρουσία της θεατρικής πράξης στο έργο του. Τέλος, η στάση του απέναντι στο χρήμα και στην τρέλα, πραγματική ή πλαστή.