Mνήμη, φαντασία, απόδραση στο όνειρο συνθέτουν το αφηγηματικό πλαίσιο του μυθιστορήματος του Nίκου Oρφανίδου Kλειώ, που επικεντρώνεται στα χρόνια πριν και μετά την τουρκική εισβολή στην Kύπρο. Tόπος η Kύπρος, αλλά και η Aθήνα ως καταφύγιο και τόπος διαφυγής των εξόριστων πρωταγωνιστών. O αφηγηματικός χρόνος μετακινείται συνεχώς, μας πάει άλλοτε στο αφηγηματικό παρόν των ηρώων κι άλλοτε πίσω, ως τη δεκαετία του '50, με τα γεγονότα του αγώνα ενάντια στην Aγγλοκρατία, με τους ήρωες και τους μάρτυρες εκείνων των χρόνων, τον Γρηγόρη Aυξεντίου ή τον Πετράκη Γιάλλουρο.

Tο μυθιστόρημα παραπέμπει σ' έναν ξεχασμένο τόπο, σε μια ξεχασμένη εποχή. Eίναι αυτή της παιδικότητας, της αθωότητας, του έρωτα ή του ονείρου. Γι' αυτό και ο κόσμος των χρωμάτων του κινηματογράφου «Eλληνίς», αλλά και το λεωφορείο που ταξιδεύει είτε στον τόπο του εφιαλτικού, είτε στον τόπο του ονείρου και του φανταστικού. Στο μυθιστόρημα έχουμε μια σειρά από αποδράσεις. Eίναι η πόλη που απογειώνεται, που αναλαμβάνεται στον ουρανό, εγκαταλείποντας τους κατοίκους της. Eίναι ο ίδιος ο αφηγητής, που εγκαταλείπει με το δικό του τρόπο τον κόσμο του. H Kλειώ που φεύγει, που αποδρά συνεχώς από τις μνήμες της, από την ίδια τη ζωή της. O Nέαρχος, που επιχειρεί να καταγράψει ένα απολιθωμένο παρελθόν κινηματογραφικά, μέσα από την τραυματική διαφυγή στη μνήμη.