Η Ελένη και η Νίκη είναι δυο γυναίκες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Η μία νέα και μοντέρνα, η άλλη ώριμη και μετρημένη. Και οι δύο ερωτεύονται δυνατά, παλεύουν με την αγάπη, πονούν, χάνουν, προσαρμόζονται και τελικά κερδίζουν.

Δε δειλιάζουν κι ας ματώνουν. Αποδεικνύουν πως όταν ΑΡΠΑΖΕΙ κανείς τον έρωτα και τη ζωή, δαμάζει τους δαίμονες και τις δυσκολίες. Αρκεί να το λέει η καρδιά του, αρκεί να μην τσιγκουνεύεται το κόστος στα αισθήματα και στις λύπες, αρκεί να ξέρει πού σταματά η μοιρασιά και να μην κλέβει ποτέ στο ζύγι.

Αύριο θα αποφασίσω, αύριο. Το τώρα είναι μια ζεστή αγκαλιά, είναι έρωτας, μια απολαυστική χίμαιρα. Εξάλλου την αξίζω, την κέρδισα με τόσα δάκρυα.
Η Ελένη γέλασε με σιγουριά και αυτό ήταν που διέλυσε τον Δημήτρη. Σηκώθηκε από τα ανάκατα μαξιλάρια με κινήσεις σταθερές και ντύθηκε. Μετά άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε από το πορτοφόλι τα τριακόσια ευρώ. Αυτά που για τόσο καιρό έκαιγαν με πύρινες φλόγες την καρδιά της. Τα πέταξε πάνω στο στρώμα και του είπε με φωνή βραχνή:
- Πάρ' τα για το χρόνο που σπατάλησες κάνοντας έρωτα μαζί μου. Τόσο αξίζεις. Τον είχε κομματιάσει και είχε μαχαιρώσει και την ψυχή της μαζί.
- Έλα, Νίκη, ακολούθησέ με, ζήτα μου.

Και εκείνη πέρασε τα όρια, έφτασε εκεί που τελειώνει το πάθος, η τρέλα, η περιπέτεια. Ολοκλήρωσε το ανεξέλεγκτο και έφτασε στην αγάπη.
- Γιατί άραγε δεν έρχεσαι εσύ στην Ελλάδα;
- Μα πώς μπορώ; Εδώ έχω τις δουλειές μου.
- Σωστά, εκεί όμως έχω εγώ τη ζωή μου, τις αναμνήσεις μου. Να βάλουμε να χτυπηθούν οι δουλειές σου με τη ζωή μου; Ποιος θα βγει χαμένος; Εξάλλου δε ζω μακριά από τα παιδιά μου, δε ζω κι ας λαχταρώ να τα βροντήξω όλα και να σε ακολουθήσω στην άκρη της γης.