Αυτή η πόλη, που όπως γράφει η τοπική εφημερίδα την περίμεναν λαμπρές μέρες, είναι η πόλη όπου ζούμε ίσως ακόμη. Έχει να υποδυθεί ότι είναι εκείνη η μέρα που όλα αρχίζουν, και να μην πέσει σε παγίδες, νοσταλγία κι επεξηγήσεις, να μη γίνει απλώς περιδιάβαση σε μια εποχή ή σε μια ηλικία, να μην είναι αρκετό να σταθεί λίγο στην πόλη αυτή με την εντύπωση ότι ζει, και να μην ασχοληθεί με τις λεπτομέρειες, π.χ. με το φως το βράδυ επειδή το εργοστάσιο σταματούσε νωρίς πρώτα δινόταν το σήμα τα φώτα τρεμόσβηναν αναβόσβηναν προειδοποιητικά πριν ακολουθήσει σκοτάδι και μετά υπήρχε το φως της λάμπας μιας λάμπας πετρελαίου δηλαδή που έδινε ένα μικρό κύκλο φωτός έριχνε ένα ζωηρό σχεδόν λευκό φως στη σελίδα και τριγύρω διαβαθμιζόταν η νύχτα ώστε να προφταίνεις να σκεπάσεις ή να σβήσεις τη λάμπα να μη σε καταλάβουν και μετά ερχόταν το φως της σελήνης κάποιες φορές έδινε πολύ φως το φεγγάρι στο περβάζι του παραθύρου, όχι τέτοιες λεπτομέρειες λοιπόν και καμιά νοσταλγία, σύμφωνοι.

Για να τελειώνουμε, η πόλη αυτή είναι μια πόλη που από κάποια απόσταση μοιάζει με ό,τι και να' ναι, ανάλογα με τον παρατηρητή, και έχει σε περίοπτη θέση ένα κτιριακό συγκρότημα περιφραγμένο από σίδερα κι από ένα μαντρότοιχο που τον ασπρίζουν συχνά κάθε χρόνο.

Μέσα σ' αυτό το συγκρότημα, λίγο πιο δω απ' την είσοδο, υπάρχει ένα ηλιακό ωρολόγιο και αυτό το ηλιακό ωρολόγιο δεν είναι ηλιακό ωρολόγιο αλλά μια μαύρη τρύπα και κάπου εκεί περιφέρεται η φρικτή μας νεότητα, οπότε αυτή είναι η πόλη και δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει σύγχυσή της με άλλη.