Αργά τη νύχτα η προκυμαία ήταν άδεια. Ύστερα από λίγο, ωστόσο, αντιλήφθηκα κάποιον άντρα να περιφέρεται άσκοπα, κι ύστερα να στέκει κι εκείνος κοιτώντας το βαπόρι. Θα είναι ένας από τους πολλούς απόκληρους, υπέθεσα, και δεν του ξανάδωσα σημασία, μέχρι που ένιωσα ότι με παρακολουθούσε. Ο φόβος της αστυνομίας δεν εγκαταλείπει ποτέ έναν πρόσφυγα, ούτε καν στον ύπνο του, ακόμα κι αν δεν έχει τίποτα να φοβηθεί - γι' αυτό τον λόγο έκαναν αμέσως μεταβολή, κάπως βαριεστημένος, και εγκατέλειψα αργά την προκυμαία, όπως θα έκανε κάποιος που δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.
Λίγο αργότερα άκουσα βήματα πίσω μου. Συνέχισα να βαδίζω χωρίς να επιταχύνω το βήμα, ενώ ταυτόχρονα αναλογιζόμουν πώς θα ενημέρωνα τη Ρουθ αν με συλλάμβαναν. Το αχνόχρωμα σπίτια, που κούρνιαζαν σαν τις πεταλούδες τη νύχτα στην άλλη άκρη της προκυμαίας, απείχαν ακόμη αρκετά, ώστε να φτάσω γρήγορα απέναντι και να χαθώ μες στα σοκάκια, χωρίς τον κίνδυνο να με πυροβολήσουν. Ο άντρας βρισκόταν τώρα δίπλα μου. Ήταν λίγο πιο κοντός από μένα. «Είστε Γερμανός;» Με ρώτησε στα γερμανικά. Κούνησα αρνητικά το κεφάλι και προχώρησα.

AΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ