«Eμείς είμαστε στον δικό μας κόσμο», άκουγε τη γιαγιά του να λέει και ο μικρός Nικόλας ακολουθούσε τα μονοπάτια που του έδειχνε, ξεδιπλώνοντας ατελείωτες ώρες όλα εκείνα που χαράχτηκαν στη μνήμη της και που σιγά σιγά τοποθετούσε μέσα του.
Στην Μπουζίνα, στο ξέφωτο όπου ο Θεός είχε δημιουργήσει μια μικρογραφία του παραδείσου, συναντούσε τα αερικά και τις νεράιδες, τις νύμφες που λούζονταν στο παγωμένο νερό, κι ακόμα τον γερο-δάσκαλο, που ακουμπώντας στον αιωνόβιο πλάτανο περίμενε πάντα τον γυρισμό όσων χάθηκαν τα δύσκολα χρόνια.
O ήχος της φύσης ήταν η μουσική που τον αναστάτωνε και αργότερα οι μελωδίες ενός ακορντεόν. Λίγο μετά θα ανακάλυπτε το ραδιόφωνο και θα ακολουθούσε ο κινηματογράφος «Oρφέας». Ό,τι συνέβαινε καθημερινά στο Πράβι εκείνος το ζούσε σαν μια ταινία, που απλωνόταν διαρκώς, δίχως να φτάνει ποτέ στο τέλος της.
Ήταν τα χρόνια του '50, όταν η Ελλάδα απέπλεε με ορμή προς μια νέα, άγνωστη πραγματικότητα. Μαζί της θα ταξίδευε κι αυτός, ζώντας ωστόσο πάντοτε μέσα σ' εκείνες τις φράσεις της γιαγιάς του...