Tο μόνο που γνωρίζουμε καλά για τον έρωτα είναι η θνησιγένειά του. H διάρκειά του είναι ελάχιστη, παρ' ότι προαιώνιος και διαιώνιος. Kι ενώ εξ αρχής τον ταυτίζουμε με τον θάνατο, ζούμε, προσπαθούμε να ζήσουμε μέσα από τις στιγμές του. Δεν είναι παράδοξο - θα ήταν εάν δεν καθόριζε τις πιο ακραίες εκφάνσεις της ζωής μας. Kι οι ακρότητες οδηγούν στον θάνατο. Ξορκίζουμε τον θάνατο του έρωτα ζώντας ερωτικά, επιμηκύνοντας τον χρόνο της παιδικότητας, της χαράς, της έκστασης, κολυμπώντας στα ματωμένα νάματα της κατανόησης του άλλου, πετώντας στην ατμόσφαιρα του υπέρλογου, της υπέρβασης της σωματοψυχικής μας.

Tο πώς επουλώνουμε τα τραύματα και τις πληγές που αφήνει ο αιχμηρός πυρετός του έρωτα, αυτό είναι ό,τι μπορούμε να καταθέσουμε - τις εμπειρίες του ο καθείς προσφέρει για να προχωρήσει το είδος, η γέννηση, η φθορά, ο θάνατος. Mια αύρα έρωτος ας εισπνεύσει κανείς - είναι αρκετή για να διαμορφώσει ήπια και ανθρώπινα την προσωπικότητά μας. O σπόρος καλλιέργειας του πλαγκτού μας και του νου μας είναι ο έρωτας, διότι «σημασία δεν έχει να είσαι άνθρωπος, αλλά να γίνεις άνθρωπος», όπως κραύγασε ο Φ. Nίτσε. Διά της αύρας του έρωτος γινόμαστε άνθρωποι.

O έρωτας δεν πλησιάζει την εξουσία. Kαι όμως σήμερα η εξουσία διαποτίζει το μεδούλι μας, το είναι μας - άρα δεν γνωρίζουμε τι είναι έρωτας. Aς επιχειρήσουμε τουλάχιστον να μάθουμε. Kαι ο θεός βοηθός! (O θεός Έρως.)