Η εκπαίδευση είναι, ή θα έπρεπε να είναι, μια συνεχής διαδικασία από τη γέννηση μέχρι το θάνατο που να ασχολείται περισσότερο με τη διεύρυνση της συνείδησης παρά με την απόκτηση γνώσης. Μόνη της η γνώση είναι ένα αδιέξοδο, εκτός αν φέρεται σε λειτουργική συσχέτιση με το περιβάλλον, τις κοινωνικές ευθύνες, τις ιστορικές τάσεις, τις ανθρώπινες και οικουμενικές συνθήκες και, πάνω απ' όλα, με την εξέλιξη της συνείδησης που φέρνει την αχανή απεραντοσύνη ενός άγνωστου σύμπαντος μέσα στην εμβέλεια του περιορισμένου ανθρώπινου νου.

Μπορούμε να πούμε ότι η εκπαίδευση είναι μια συνεχής διεργασία για να μάθουμε πώς να συμφιλιώνουμε το ανθρώπινο και το θείο στοιχείο της σύστασης του ανθρώπου, δημιουργώντας ορθή σχέση ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο, στο πνεύμα και στην ύλη, στο όλο και το μέρος.

Ως εκ τούτου, το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει, στο τέλος, ένα σύντομο κεφάλαιο για " την επιστήμη της Αντακάρανα", δηλαδή, για τη δημιουργική προσπάθεια γεφύρωσης, στη συνείδηση, μεταξύ του κατώτερου αναλυτικού νου που συλλέγει γνώσεις, της ψυχής και του ανώτερου αναλυτικού νου που αποτελεί μια όψη του θείου Εαυτού, του πνευματικού ανθρώπου. Αυτή είναι μια επιστημονική διεργασία που μπορεί να μελετηθεί και να ασκηθεί σαν μια τεχνική διαλογισμού, σε συνδυασμό με την προσπάθεια εφαρμογής των πνευματικών αρχών στην καθημερινή ζωή, ανεξαρτήτως περιστάσεων.