Διάβασα και ξαναδιάβασα το Ταξίδι στον Παράδεισο. Ενώ ξεκινά ως αφήγηση ενός ταξιδιού, από αυτά που πολλοί απόγονοι προσφύγων έκαναν, ή ονειρεύτηκαν να κάνουν, όσο προχωρά προς την ολοκλήρωσή του γίνεται ποίημα. Ακόμη και η μορφή του λόγου θυμίζει στίχο και το διάβασμά του σου φέρνει στο αφτί μια μελωδία τόσο γνώριμη, που ο απόηχός του υπάρχει και μετά το τέλος του βιβλίου.

Το ταξίδι της Ροζαλίας ξεκινάει από την Θεσσαλονίκη... Ξεκινά μια αναζήτηση που στηρίζεται στο ένστικτο και στην εμπιστοσύνη του ανθρώπου σε ανθρώπους άγνωρους και τόπους σχεδόν μυστικιστικά οικείους. Πόσο μοιάζει το ταξίδι αυτό μ εκείνο του πρώτου ταξιδευτή, του Οδυσσέα, που ποθεί το Νόστιμον ήμαρ... Είναι και για τη Ροζαλία του γυρισμού η μέρα που ζητά και το ξέρει.

Διαβάστε το βιβλίο, όχι μία, αλλά πολλές φορές και θα σας εκπλήξει. Μέσα σ αυτό το προσωπικό ταξίδι γυρισμού μια νέας πόντιας θα βρείτε τον εαυτό σας. Θα ανακαλύψετε πτυχές του εαυτού σας κρυμμένες καλά. Στην αχρονική περιπλάνησή σας αφεθείτε στη μέθη που φέρνει η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος. Μυρωδιά από χόρτο, λεπτοκάρυα και μούχλα σε αγιασμένες πέτρες.