Πότε οι λέξεις έχουν αξία; Πότε τα λόγια αποκτούν ξανά το νόημά τους; Και όταν μιλούν οι άνθρωποι μέσα από την ψυχή τους, τι λένε; Όταν μιλούν και λένε την αλήθεια τους, τι ακούμε όλοι οι υπόλοιποι;

Ο λόγος στις σελίδες του βιβλίου αυτού αφορά την αγάπη για τη ζωή, την ανάγκη να ξαναγίνουμε αθώοι και ανάλαφροι σαν παιδιά, τον αέναο πόθο της ελευθερίας, το πραγματικό νόημα της ύπαρξης, την αλήθεια και τον πόνο των καθημερινών ανθρώπων, το εκτυφλωτικό φως μιας χώρας που βυθίζεται στο σκοτάδι και αναδύεται ξανά σαν φοίνικας μέσα από τις στάχτες της, τη χαμένη τιμή της αγκαλιάς και της τρυφερότητας, τη νοσταλγία που αφορά όχι το παρελθόν αλλά το μέλλον.

Ο Γιάννης Ζουγανέλης σε αυτήν τη συλλογή κειμένων μιλάει για όλα αυτά και για ακόμη περισσότερα. Παίρνει τις λέξεις και, από απλούς ήχους, τις μεταμορφώνει σε μικρές συμπαντικές αλήθειες, τις γεμίζει με τη σημασία που μόνο οι αισθήσεις και τα συναισθήματα μπορούν να τους δώσουν. Κάνει τους προσωπικούς φόβους και τις μύχιες ελπίδες του υπόθεση, νοιάξιμο και ανάταση όλων μας.

Η μουσική του CD που συνοδεύει το βιβλίο -ανθρώπινα υπερκόσμια και σχεδόν διονυσιακά γήινη- χαϊδεύει με στοργή τις πληγές των λέξεων και καθιστά την ανάγνωση ένα προσωπικό ταξίδι πίσω στον εαυτό μας, στις μελωδίες και στους ρυθμούς που μας (ανα)γεννούν ακόμη κι όταν τους ξεχνάμε.