Ένα μικρό μέρος των αισθητηριακών πληροφοριών γίνεται συνειδητό και συμμετέχει, έμμεσα ή άμεσα, στην οργάνωση της μνήμης. Οι ουλές, ο πόνος, οι μυρωδιές, οι γεύσεις, οι εικόνες κλπ. συνδέουν συχνά το υποκείμενο με γεγονότα που έζησε, βοηθώντας την αναζωπύρωση της μνήμης του.

Ένα άλλο μεγάλο μέρος των αισθητηριακών πληροφοριών έχει μείνει έξω από κάθε συνειδητή και ασυνείδητη διαδικασία, ενώ έχει πάρει μέρος στις αρχές δόμησης της ψυχικής λειτουργίας σαν ίχνος παρουσίας του αντικειμένου και απάντησης στην ενορμητική αναζήτηση ικανοποίησης του υποκειμένου.

Πέρα από την δυνατότητα που έχει το υποκείμενο να ξαναθυμάται και να αναζωογονεί μέσα του ορισμένα αισθητηριακά βιώματα, μια μεγάλη επιστημονική συζήτηση αναπτύχθηκε γύρω από την δυνατότητα του υποκειμένου να αναπαράγει ασυνείδητα ή να αντικαθιστά ψυχικές λειτουργίες με σωματικές επώδυνες διαταραχές. Οι “ψυχοσωματικές” σχολές μελετούν αυτές τις δυσλειτουργίες μέσα από διάφορες προσεγγίσεις.

Αντιμετωπίζοντας με κάποια επιφύλαξη την γραμμική ψυχοσωματική αιτιότητα που εξισώνει τις σωματικές με τις ψυχικές λογικές, θεώρησα αναγκαίο να αφιερώσω το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου στην εμβάθυνση της μελέτης των λογικών του συμπτώματος, των βιολογικών του σώματος, των ψυχολογικών και των μεταξύ τους συνδέσεων.

Οι διάφοροι ρόλοι και μορφές ψυχικής παρουσίας του σώματος μελετούνται στην συνέχεια, καθώς και τα ασυνείδητα ίχνη και το πώς αυτά εμφανίζονται και λειτουργούν μέσα στην κλινική ψυχαναλυτική διαδικασία. Βλέπουμε εδώ αυτές τις “αισθητηριακές παρουσίες” και “διαταραχές του σώματος” να εμφανίζονται μαζί με την επικαιροποίηση των ενορμήσεων που προκαλεί η μεταβίβαση. Η σύνδεσή τους με άλλα ονειρικά και μεταβιβαστικά στοιχεία επιτρέπει την δημιουργία σημείων, νοημάτων και ονομασιών για βιώματα που δεν είχαν ψυχικό χώρο. Ο μεταβιβαστικός χώρος της ψυχανάλυσης μοιάζει έτσι με τους άλλους χώρους όπου (ανα)γεννάται η γλώσσα. Ο πιο εμφανής από αυτούς τους χώρους είναι εκείνος του μικρού παιδιού.