Ένα έργο που με σατιρίζουσα διάθεση πραγματεύεται τον κόσμο του θεάτρου και των παρασκηνίων. Ηθοποιός, θεατρική συγγραφέας και, ενίοτε, σκηνοθέτης των έργων της, η Σπηλιώτη σχολιάζει μέσα από το τριπλό αυτό πρίσμα της βιωμένης εμπειρίας διάφορες όψεις της ζωής των ανθρώπων του θεάτρου: επαγγελματική αβεβαιότητα, οικονομική δυσπραγία, αδυναμία επιβίωσης των ίδιων των θεατρικών σχημάτων, αλλά και αντιζηλίες, υπέρμετρη φιλοδοξία, βεντετισμοί και προσπάθειες επαγγελματικής ανέλιξης μέσω της ερωτικής σχέσης με όρους εμπορικής συνδιαλλαγής.

Το μεγαλεπήβολο όραμα μιας μεταμιλένιουμ παράστασης βασισμένης στην αριστοφανική Λυσιστράτη, αντίθετης στις καθιερωμένες νόρμες, προσκρούει πρωτίστως στα ίδια τα μέλη του θιάσου, τα οποία υποκινούνται στη συμπεριφορά τους σχεδόν αποκλειστικά από τα ερωτικά τους ένστικτα και αναλώνονται στις μεταξύ τους ερωτικές ίντριγκες. Ο Φώτος, ο σκηνοθέτης του θιάσου, παρόλο που θέτει υψηλούς στόχους, ηττάται από το πάθος του για τις γυναίκες (αλλά και για τον ιππόδρομο) και καταλήγει υπερχρεωμένος, έχοντας κατασπαταλήσει τα χρήματα των κρατικών επιχορηγήσεων! Οι γυναίκες ηθοποιοί ανταγωνίζονται μεταξύ τους, επιστρατεύοντας θεμιτά και, κυρίως, αθέμιτα μέσα. Ανάμεσά τους και ο Μπάμπης, ο οποίος γίνεται συχνά αντικείμενο συζήτησης για τους ηθοποιούς του θιάσου λόγω της ομοφυλοφιλίας του αλλά και, κυρίως, της τάσης τους να ερμηνεύει τυχαία γεγονότα με ανορθολογικό τρόπο και ταυτόχρονα να προσδίδει στα πρόσωπα που εμπλέκονται σε αυτά υπερφυσικές δυνάμεις.

Εντέλει, η παράσταση υλοποιείται, παρά τα συνεχή και πολλαπλά εμπόδια που, βέβαια, ενισχύουν σημαντικά το κωμικό αποτέλεσμα του έργου. Αν και η αποκάλυψη ότι ο Σκηνοθέτης έχει κατασπαταλήσει την επιχορήγηση αρχικά εξοργίζει και απομακρύνει τους ηθοποιούς, πολύ σύντομα ο θίασος επιστρέφει αποφασισμένος και συσπειρωμένος, μεταφέροντας το μήνυμα ότι η φιλοδοξία κάποιες φορές παραμερίζεται από τη μεγαλοψυχία και την αγάπη για το θέατρο!