Ανάμεσα στα "μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου" της Εκκλησίας, "των αγίων Πατέρων τον χορόν", αναμφισβήτητα ο Μ. Βασίλειος είναι ο πάλλευκος κρίνος και "της ροδωνιάς το άνθος" ή, ορθότερα, ο ίδιος και μόνος ένας γοητευτικός "λειμών" με χαρακτηριστικό του βέβαια και την όμορφη ανθοφορία, αλλά προπάντων με των "φυτών οικείαν αρετήν τοις καρποίς δρύειν ωραίοις". Είναι ευτύχημα που ειδικά, για το Μ. Βασίλειο υπάρχουν και στην ελληνική γλώσσα, που τόσο εκείνος ετίμησε κι εξύψωσε, αρκετές μελέτες και εργασίες με καθαρά επιστημονικό χαρακτήρα, ή και εκλαϊκευτικό. Είναι ωστόσο πολύ λίγες οι εργασίες που θα μπορούσαν να κάνουν γνωστό και προσιτό τον "Προστάτη της Παιδείας" στους "προστατευόμενούς" του, τους μαθητές και σπουδαστές. Στον πανεπιστημιακό χώρο δεν είναι ασυνήθιστο φαινόμενο φοιτητές να γνωρίζουν μέχρι την ημέρα των εξετάσεων μόνο "εξ ονόματος" τον καθηγητή τους και αντίστροφα υποτίθεται πάντως πως την ημέρα εκείνη ο φοιτητής έχει, έστω και πρόχειρα, μελετήσει το μάθημα - τη "διδασκαλία" του καθηγητή του. Αντίθετα, για την Ελληνική Παιδεία, πλην των φοιτητών της θεολογίας, η "γνωριμία" με τους Πατέρες γενικά, αλλά και ειδικά τους Τρεις Ιεράρχες, "τους τρεις μέγιστους φωστήρας" και "οικουμενικούς διδασκάλους", παραμένει "ψιλώ ονόματι"!