Aντεξε όμως, στάθηκε όρθια και το χρωστούσε σε ένα μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι δεν είχε φίλες. Δεν εμπιστευόταν γυναίκες, ακόμα και τις ίδιες τις αδερφές της. Εννοείται ούτε και τις νύφες. Οι νύφες ήταν αυτές που την έχουν θάψει εδώ και χρόνια!

Τα πλευρά της πονούσαν, φοβόταν πως θα έσπαγαν και θα τρυπούσαν το κρέας, που πονούσε επίσης. Μεταξύ του καθρέφτη και του παραθύρου βρισκόταν η ντουλάπα. Μεγάλη, τετράφυλλη, γεμάτη ρούχα. Τα διάλεγε ένα ένα, φροντίζοντας πάντα να κρύβουν τα μεγάλα της στήθη και να τονίζουν τα μπλε της μάτια. Γαλάζια, τιρκουάζ, ροζ, εμπριμέ, λινά, μεταξωτά... Με κάποιο από αυτά θα την κηδέψουν. Ποιο θα διαλέξει άραγε ο άντρας της; Κάποιο που αγαπούσε εκείνη ή κάποιο που προτιμούσε εκείνος;

Θα κάνει προσπάθεια να μη σκέφτεται το τέλος. Δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να κουράζει το αγόρι της πριν από την ώρα. Γι αυτόν θα έρθουν πολύ πιο δύσκολες στιγμές, όταν εκείνη θα πάψει να αισθάνεται, να ντρέπεται, όταν θα την κυριέψει ο φόβος.

Ο καθρέφτης γύρισε στη θέση του. Πόσο ακόμα θα την αντέχει κι αυτό το γυαλί; Κάποτε της άρεσε ότι ο καθρέφτης ήταν τόσο χαμηλός και μπορούσε να βλέπει και τον εαυτό της και τον άνδρα της δίπλα στο κρεβάτι. Προς Θεού, δε σκεφτόταν τίποτα το πονηρό, απλά ήθελε να τον βλέπει να κοιμάται δίπλα της, να είναι εκεί κάθε πρωί, όταν επέστρεφε από τη νυχτερινή δουλειά. Ποτέ δεν αναρωτήθηκε, κοιτάζοντας το γυαλί, αν υπήρχε στον κόσμο ομορφότερη. Μόνο καμιά φορά ρωτούσε το είδωλό της με τα μάτια: υπάρχει άραγε σ ολάκερη τη γη ευτυχέστερη...