Ο μεγαλειώδης αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας έληξε στα τέλη του Αυγούστου του 1949. Οι μαχήτριες και οι μαχητές του αναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς.
Έφυγαν με το κεφάλι ψηλά, έχοντας επιτελέσει το καθήκον τους απέναντι στο λαό τους. Στη διάρκεια της προσφυγιάς τους, οι σοσιαλιστικές χώρες -πρώτα και κύρια η Σοβιετική Ένωση- τους αγκάλιασαν με ζεστασιά και τους πρόσφεραν τα πάντα. Τους έφεραν σε επαφή με τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού κι έτσι μπόρεσαν να μορφωθούν καινά εργαστούν.
Πάντα όμως τους έκαιγε κι ένας καημός, η επιστροφή τους στην πατρίδα.
Κάποτε έφτασε και ο πολυπόθητος επαναπατρισμός. Το έργο ακολουθεί τους ήρωες του και στην πατρίδα. Φωτίζει τις αγωνίες, την πικρία, τη διάψευση των προσδοκιών τους, τον αγώνα τους να ενταχτούν και να ριζώσουν στην Ελλάδα.

Οι ήρωες του έργου όμως δε γονάτισαν και δε συμβιβάστηκαν μπροστά στις αδικίες. Γεύτηκαν το σοσιαλισμό και γνωρίζουν πως μόνο αυτός μπορεί να δώσει λύση στα προβλήματα των ανθρώπων. Γι' αυτό και συνεχίζουν να μπολιάζουν τα παιδιά και τους νέους με το σπόρο του.