O «περιπαθής» ποιητής, ο αντιπροσωπευτικότερος της γενιάς του, παρουσίασε σε έναν τόμο τα ποιήματα μιας εικοσιπενταετίας (1952-1977). «Δεν με ξυπνήσαν αύρες απαλές ποτέ Tυφώνες άνοιγαν με πάταγο τα τζάμια κι έσπαζαν άγρια τον ύπνο-μου. 'Αστραφταν άγριες αυγές μέσ' στα όνειρά-μου και με πετάξαν έξω απ' το κρεβάτι με την ψυχή στα δόντια. Tώρα λοιπόν μη μου μιλάτε για τη βέβαιη ροδοδάκτυλη ηώ που μουσική και ηριγένεια αύριο θα εγγίσει τα κλειστά-μου βλέφαρα σα θρόισμα γι' αυτά και για τις άλλες σχετικές ρωμαντικές αηδίες».