Η Ισμήνη, για το χαμό του πατέρα της, για την απουσία της μάνας της και για την απώλεια του φιδιού και της ελπίδας να συμφιλιωθεί με τη φύση, διατηρούσε πάντα μια κρυφή μνησικακία μπολιασμένη μέσα της, που άπλωνε αδηφάγες ρίζες στα κράσπεδα της ψυχής της.
Είχε έναν εαυτό στραπατσαρισμένο, όπου βασίλευε ένα ιδιόμορφο χάος, χωρίς νηνεμία. Ταυτόχρονα έναν εαυτό ρωμαλέο, αστραφτερό, επικίνδυνο κι απρόβλεπτο.