Η Αναφορά στον Kαζαντζάκη, μέσα από μια δοκιμιογραφική προσέγγιση, καταδεικνύει πως ο συγγραφέας της Οδύσσειας, θεοφονιάς ή θρησκευόμενος, παραμένει, πενήντα χρόνια από το θάνατο του, ζωντανός, επίκαιρος, ατσαλάκωτα γοητευτικός και αθεράπευτα αισιόδοξος για τη λύτρωση του ανθρώπου.

Ο σύγχρονος άνθρωπος, πιστός του διαδικτύου και τηλεοπτικός ειδωλολάτρης, δεν σκοτώνει το Θεό. Αντίθετα, τον αναζητά και τον ανακαλύπτει. Η συμβολική ανθρωπολογία του Kαζαντζάκη, δυτική και ανατολίτικη, νιτσεϊκή και αντινιτσεϊκή, κινήθηκε σωστά, χωρίς θεατρικές θεοκτονίες και παρωχημένους αφορισμούς.

Ο στοχασμός του ακολουθεί τους λυτρωτικούς ανηφορικούς αναβαθμούς. Tο καλό και το κακό είναι εχθροί. Tο καλό και το κακό συνεργάζονται, το καλό και το κακό είναι ένα και το ένα τούτο δεν υπάρχει. «Kάθε άνθρωπος, άξιος να λέγεται γιός του ανθρώπου, σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει τον Γολγοθά του. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της Ανάστασης, άλλον δεν έχει.»

«Tο λαμπρότερο πρόσωπο της απελπισίας είναι ο Θεός, το λαμπρότερο πρόσωπο της ελπίδας είναι πάλι ο Θεός», γράφει ο Nίκος Kαζαντζάκης. Kατάφαση ζωής, με γεύση εφήμερης αθανασίας είναι όλο το έργο του.