Από τα μέσα του 1985 κυρίως και μετά, η οικονομία (με τη μορφή που την φιλοτέχνησε η ασυδοσία των αγορών του νεοφιλελεύθερου μετακαπιταλισμού) δυνάστευσε και δυναστεύει καταστροφικά την πολιτική, την κοινωνία, τον πολιτισμό, την τεχνική/τεχνολογία, το περιβάλλον και τις ζωές των ανθρώπων γενικότερα. Προπαρασκευαστικοί σχετικοί σχεδιασμοί, ασκήσεις, πράξεις και δράσεις, εμπνεόμενες από τη Σχολή του Σικάγου, πραγματοποιήθηκαν από τον (και αιμοσταγή) δικτάτορα της Χιλής Πινοσέτ, την πρωθυπουργό της Βρετανίας Θάτσερ η οποία πίστευε ότι "δεν υπάρχει εναλλακτική", τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ρέηγκαν, το παγκοσμιοποιημένο πανίσχυρο χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις υποτελείς σε αυτό πολιτικές κυβερνήσεις και ενώσεις κρατών.

Έτσι, και η Ανάπτυξη, ως έννοια, θεωρία και πράξη, εκφυλίστηκε από τον θετικό για τους ανθρώπους, τις ζωές τους και το περιβάλλον πολυδιάστατο ολικό χαρακτήρα της, στη μονοδιάστατη οικονομική ανάπτυξη για τους έχοντες και κατέχοντες και την εύηχη "αειφόρο" ή "βιώσιμη" εκδοχή της, με -ψευδεπίγραφο ενδιαφέρον για την κοινωνική συνοχή και το περιβάλλον, αλλά και πολλά μέχρι σήμερα διαδοχικά κοσμητικά επίθετα: πράσινη, μπλε, έξυπνη κ.λπ. και τώρα δήθεν δίκαιη.

Η παιδεία ως μόρφωση, πολιτισμός, ελεύθερη διδασκαλία και έρευνα και κριτική σκέψη, η οποία μπορεί να μελετά, να αντιλαμβάνεται, να κατανοεί, να ερμηνεύει και να διερευνά τεκμηριωμένα αξιόπιστους τρόπους αντιμετώπισης των μεγάλων αλλά και των καθημερινών ζητημάτων και προβλημάτων του σύγχρονου κόσμου, τείνει να ιδιωτικοποιηθεί, ακόμη και από προοδευτικές υποτίθεται κυβερνήσεις οι οποίες α-νοήτως ομνύουν στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή της χωρίς κρίση στεγνής και στεγανής αριστείας της ακρότατης εξειδίκευσης.

Η Ανάπτυξη, για μια αξιοβίωτη ζωή για κάθε άνθρωπο, σε έναν ειρηνικό και καλύτερο κόσμο, στο κοινό μας σπίτι τον πλανήτη γη, δεν μπορεί να νοηθεί ότι μπορεί να ολοκληρωθεί, παρά μόνο διαχρονικά και ταυτόχρονα, σύμμετρα και αρμονικά στα πεδία της πολιτικής, του πολιτισμού, της κοινωνίας, της οικονομίας, της κατάλληλης τεχνικής/τεχνολογίας και του περιβάλλοντος.

Θεμελιώδη προϋπόθεση γι' αυτό αποτελεί αυτονόητα το χτίσιμο και η υπεράσπιση μας δημόσιας παιδείας ως μόρφωσης, πολιτισμού και κριτικής σκέψης, πολύτιμου αγαθού και δικαιώματος για κάθε άνθρωπο.