Οι ειδικοί λένε, και έχουν βέβαια δίκιο, ότι ο Ηρόδοτος είναι ο ιδρυτής, ο πατέρας, της Ιστορίας ως επιστημονικού κλάδου. Μάλιστα, ένας Αγγλος ιστορικός, ο Τζάστιν Μαρότσι, στον τίτλο ενός βιβλίου του τον αποκαλεί "ο άνθρωπος που επινόησε την Ιστορία"!

Εγώ πάλι, από πολύ μικρός που πρωτοήρθα, μάλλον τυχαία, σε επαφή με κάποιες από τις ιστορίες του, τον είχα πλάσει στην παιδική μου φαντασία σαν έναν υπέργηρο, γλυκύτατο παππού με άσπρα γένια και μουστάκια, λίγο σκυφτό, με μάτια βαθουλωτά, σκεπασμένα από πυκνά φρύδια που του άρεσε να κάθεται στην πολυθρόνα του και να διηγείται στα καθισμένα ολόγυρα εγγονάκια του διάφορες ιστορίες που είχε ζήσει ο ίδιος, ή τις είχε μάθει από άλλους. Ήταν ιστορίες για βασιλιάδες, ήρωες, σοφούς, θεούς, πολέμους, τόπους ξένους. Ήταν ιστορίες, με άλλα λόγια, που είχαν από όλα, ακόμη και λίγο κουτσομπολιό καμιά φορά, αλλά στο τέλος είχες μάθει κάτι χρήσιμο από αυτές.

Δεν ξέρω γιατί μου άρεσε, και μου αρέσει ακόμα, να έχω στα μάτια μου αυτή την εικόνα του Ηρόδοτου. Ίσως γιατί κάπως έτσι ήταν ο προπάππος μου. Στο τέλος άρχιζα να φαντάζομαι τον Ηρόδοτο σαν πραγματικό παππού μου και ξέρετε κάτι; Ο παππούς μου ο Ηρόδοτος ήταν ο πιο γλυκός παππούς του κόσμου. Είχε ταξιδέψει σε τόσα μέρη και ήξερε τόσο ωραίες ιστορίες που δεν χόρταινες να ακούς. Έγραψα πιο πάνω, "ο παππούς μου ο Ηρόδοτος", αλλά έκανα λάθος. Κανονικά, έπρεπε να γράψω "ο παππούς ΜΑΣ ο Ηρόδοτος", γιατί δεν ήταν μόνο δικός μου παππούς αλλά και όλων των Ελλήνων, ίσως και των ξένων ακόμα.