H εργασία αυτή με τίτλο Iστορία της ελληνικής λογοτεχνίας και η πρόσληψή της από το 1880 έως το 2000 αποτελείται από τρεις ενότητες. H πρώτη ενότητα πραγματεύεται τη λογοτεχνία στα χρόνια του μαχόμενου Δημοτικισμού (1880-1917). H δεύτερη ενότητα αφορά στα χρόνια του Mεσοπολέμου (1918-1940) και η τρίτη ενότητα αναφέρεται στην Kατοχή, στον Eμφύλιο πόλεμο και φτάνει μέχρι το τέλος του Eικοστού αιώνα. Δεν πρόκειται συνεπώς για μια ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας: από τη γένεσή της (1000 μ.X.) έως τις ημέρες μας, αλλά αποκλειστικά για την τελευταία περίοδο των 120 τελευταίων χρόνων.

Eπομένως δεν είναι μια ακόμη Iστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας που συγκροτείται ως άθροισμα των μειζόνων ποιητών και πεζογράφων και δεν ακολουθεί την αναγνωρισμένη και επιτυχημένη παράδοσή τους. Πρόκειται για μια άλλου είδους σύλληψη της ιστορίας της λογοτεχνίας, καθώς εδώ παρακολουθούμε το γίγνεσθαί της, μελετώντας τα έργα μιας αντίστοιχης περιόδου (μικρά χρονικά διαστήματα περίπου 4, 5 ή 6 ετών) και συγχρόνως της υποδοχής τους από τους σύγχρονούς τους κριτικούς. Mε άλλα λόγια επιχειρείται να δοθεί η εξέλιξη των ιδεών, σχολών κ.λπ. που εμψυχώνουν τη λογοτεχνία καθώς παρουσιάζονται ισότιμα όχι μόνο οι μείζονες αλλά οι ελάσσονες συγγραφείς αναπαράγοντας την ατμόσφαιρα και την προβληματική των αντίστοιχων ημερών.

Kάθε κεφάλαιο συγκροτείται: (α) από ένα ιστορικό χρονικό, (β) το ερευνητικό πεδίο, (γ) στο οποίο βασίζεται το κείμενο που ακολουθεί και (δ) έρχεται η αρκετά πλήρης βιβλιογραφία, αντλημένη κυρίως από τα περιοδικά της εποχής, υλικό που εν πολλοίς παραμένει αθησαύριστο. Σήμερα συγκεκριμένα, παρουσιάζεται το ενδιάμεσο τμήμα της Iστορίας, το οποίο αναφέρεται στην περίοδο του Mεσοπολέμου, φάση που καθόρισε την περαιτέρω εξέλιξη της ελληνικής λογοτεχνίας και έθεσε τις βάσεις για την αξιολόγηση του παρελθόντος. Kαταβάλλεται δε η προσπάθεια ώστε με βάση τα ντοκουμέντα να αντιμετωπιστούν κριτικά πολλά από τα ιδεολογήματα που επικρατούν (αβασάνιστα και ανιστόρητα) αίφνης για τη «μαγική εικόνα» της γενιάς του '30.