Ο Λέανδρος, ένας νεαρός από την Αβυδο, κάθε βράδυ διασχίζει κολυμπώντας τον Ελλήσποντο, για να συναντήσει την αγαπημένη του Ηρώ, που ζει στη Σηστό, στην απέναντι θρακική ακτή. Ένα λυχνάρι, που κρατά αναμμένο η αγαπημένη του, τον βοηθάει στον προσανατολισμό του μέσα στο σκοτάδι. Οι δύο νέοι περνούν τη νύχτα μέσα στο ερωτικό πάθος και, μόλις ξημερώνει, ο Λέανδρος επιστρέφει στην πατρίδα του. Μια μοιραία νύχτα με σφοδρή κακοκαιρία ο λύχνος σβήνει και ο Λέανδρος πνίγεται στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Το κύμα οδηγεί το άψυχο σώμα του στην ακτή της Σηστού, η Ηρώ το βρίσκει το επόμενο πρωί και αυτοκτονεί πέφτοντας από τον πύργο στον οποίο είναι απομονωμένη.

Ο Οβίδιος παρουσιάζει το Λέανδρο να γράφει μια επιστολή (Her. 18) προς την Ηρώ κατά τις ώρες της αναμονής του, πριν αποφασίσει να αψηφήσει την κακοκαιρία και να αποτολμήσει το θανάσιμο ταξίδι του. Η Her. 19 αποτελεί την επιστολική απάντηση της Ηρώς: εκφράζει την ανησυχία της για την καθυστέρηση του Λέανδρου, το παράπονό της για την αναβολή της συνάντησής τους αλλά και στοργικές συμβουλές προς τον αγαπημένο της να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός.

Το βιβλίο είναι η πρώτη στη ΝΕ σχολιασμένη έκδοση των δύο αυτών επιστολών που υποτίθεται ότι ανταλλάσσουν Λέανδρος και Ηρώ (Her. 18-19).

Περιλαμβάνει:
Εισαγωγή για το έργο του Οβίδιου, με έμφαση στη συλλογή των Ηρωίδων και την αρχαία παράδοση του συγκεκριμένου μύθου. Το λατινικό κείμενο των Her. 18-19 συνοδευόμενο από αντικριστή έμμετρη μετάφραση.
Εκτενή σχόλια ανά δίστιχο, που παρέχουν απαραίτητες πληροφορίες για την κατανόηση του κειμένου. Σε σύγκριση με παλαιότερες ερμηνευτικές προσεγγίσεις, στην παρούσα επισημαίνονται εντονότερα η πανταχού παρούσα οβιδιανή ειρωνεία και το λεπτό χιούμορ που δεν έχει εγκαταλείψει τον ποιητή ούτε σε αυτό το έργο με το θλιβερό θέμα, τολμηροί υπαινιγμοί του ποιητή, καθώς και οι άφθονες ποιητολογικές νύξεις που αποτελούν μια διαρκή συζήτηση για τα λογοτεχνικά είδη.

Έκπληξη σ το σύγχρονο αναγνώστη προξενεί η διάψευση των προσδοκιών που ενδεχομένως έχει γεννήσει η γενικότερη γνώση του για τη θλιβερή αυτή ιστορία έρωτα και θανάτου: ο Λέανδρος ασχολείται πιο πολύ με τον εαυτό του παρά με το αντικείμενο του πόθου του, την Ηρώ, ενώ η τελευταία παρουσιάζεται ως μια συνηθισμένη ανασφαλής γυναίκα που φοβάται μήπως πέσει θύμα απιστίας. Και οι δύο επιστολογράφοι καταφεύγουν σε πολλά κλισέ, για να πείσουν για το βάθος των συναισθημάτων τους, επιτυγχάνοντας όμως ακριβώς το αντίθετο. Οι υπερβολές τους οδηγούν σε παρωδία, η επίδειξη προκλητικής αφέλειας γεννά χαμόγελο και αποκαλύπτει σταδιακά ότι η εκδοχή του Οβίδιου ήλθε για να αποδομήσει έναν από τους πιο εμβληματικούς «ίσους» έρωτες της ευρωπαϊκούς λογοτεχνίας.