-Θέλουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με αρχές. Αλλά δεν μας ακούν. Φωνάζουν. Κάνουν ό,τι θέλουν. Φωνάζουμε κι εμείς. Πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτό; Κάθε μέρα και χειρότερα.

-Ο γιος μου χτυπάει την αδερφή του. Όταν του λέμε κάτι, μας βρίζει και απειλεί. Ο μπαμπάς του τον απειλεί ότι θα τον κλείσει σε κλινική. Αλλά αυτός δεν μας φοβάται.

-Η κόρη μου έχει μπλέξει με παρέες. Λέει ψέματα. Μας κλέβει. Μάλλον παίρνει και ναρκωτικά. Δεν μου μιλάει. Όταν πάω να της πω μια κουβέντα, κλειδώνεται στο δωμάτιό της. Ή εξαφανίζεται και γυρίζει νύχτα.

-Είμαι δασκάλα στην έκτη δημοτικού. Μια μαθήτριά μας στο σχολείο έχει γίνει στόχος από μια παρέα. Την κοροϊδεύουν και της πετάνε ρατσιστικά υπονοούμενα. Αν πω κάτι, όλοι κάνουν σαν να μην άκουσαν τίποτα. Αν το κάνω θέμα, όλοι θα πουν ότι γίνομαι υπερβολική.

-Έχουμε έναν μαθητή που το παίζει αρχηγός. Απειλεί και φοβερίζει τα άλλα παιδιά. Μια φορά έβρισε μια συνάδελφο. Δεχόμαστε παράπονα από παντού και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.

-Είναι όλη μέρα με το κινητό. Ξενυχτάει. Το πρωί δεν ξυπνάει να πάει στο σχολείο. Αν της πούμε μια κουβέντα, φωνάζει ότι δεν έχουμε καμιά δουλειά να ασχολούμαστε με την προσωπική της ζωή.

Το παιδί, όπως ένα πλεούμενο, όταν βρεθεί σε τρικυμία έχει ανάγκη από μια άγκυρα που δεν θα του επιτρέψει να χαθεί στα ανοιχτά μη μπορώντας να σταματήσει. Το παιδί χρειάζεται ένα πρόσωπο φροντίδας που θα είναι η άγκυρά του. Η άγκυρα δεν κατευθύνει το καράβι, είναι όμως εκεί για να το συγκρατήσει όταν χρειαστεί. Το να είσαι άγκυρα σημαίνει να επιτρέπεις στο παιδί να δρα αυτόνομα, αλλά να είσαι εκεί για να μην το αφήσεις να παρασυρθεί από την τρικυμία.

Τι σημαίνει λοιπόν στην πράξη να είμαι η άγκυρα του παιδιού μου; Στο βιβλίο για την Ήρεμη Δύναμη, ο Χάιμ Ομέρ και οι συνεργάτες του απαντούν σ αυτήν την ερώτηση καταγράφοντας με κάθε λεπτομέρεια τη φιλοσοφία, τις πρακτικές και τις στρατηγικές που ακολουθούν κατά τη συνεργασία τους με γονείς και εκπαιδευτικούς.