Το έργο «Η ρήτρα vetting στη ναύλωση δεξαμενοπλοίων: Ζητήματα κατανομής της ευθύνης» εξετάζει διεξοδικά ένα σύγχρονο θέμα στο χώρο του ναυτικού δικαίου. Η βιβλιογραφική και επιστημονική επεξεργασία του vetting μέχρι σήμερα είναι αντιστρόφως ανάλογη της τεράστιας πρακτικής σημασίας που έχει η διαδικασία αυτή στη ναυτιλιακή αγορά. Και τούτο διότι υπάρχουν ακόμα αρκετές πτυχές του θέματος, ιδίως νομικές, που δεν έχουν αποσαφηνισθεί επαρκώς. Το παρόν έργο φιλοδοξεί να καλύψει το κενό αυτό και να αποτελέσει ένα χρήσιμο βοήθημα τόσο για τους εφαρμοστές του δικαίου και τους δικηγόρους της πράξης όσο και για τα στελέχη της ναυτιλιακής αγοράς.

Στο πρώτο μέρος της μελέτης περιγράφονται οι λόγοι που οδήγησαν στην εμφάνιση του ελέγχου vetting και στην υιοθέτησή του ως μια άτυπη πρακτική από τις πετρελαϊκές εταιρείες, μέσω της οποίας αποφάσιζαν πριν από κάθε ναύλωση κατά πόσο το υποψήφιο πλοίο είναι επιλέξιμο και ασφαλές για τη μεταφορά του φορτίου τους ή την προσέγγιση των εγκαταστάσεών τους. Εν συνεχεία, αναλύεται πώς η πρακτική αυτή λόγω της σημασίας της μετατράπηκε σε συμβατικό δικαίωμα των ναυλωτών μέσω αντίστοιχων ρητρών στα ναυλοσύμφωνα και τα ερμηνευτικά προβλήματα που μπορούν να ανακύψουν από τη χρήση τους, ενώ παρουσιάζεται διεξοδικά και καθίσταται εύληπτη για τον αναγνώστη η τεχνική οργάνωση της διαδικασίας vetting.

Στο δεύτερο μέρος του έργου ο συγγραφέας πραγματεύεται ζητήματα ευθύνης που μπορούν να ανακύψουν από την παραβίαση της ρήτρας vetting αφενός μεν σε συμβατικό επίπεδο μεταξύ εκναυλωτή και ναυλωτή, αναλύοντας τα δικαιώματα που έχει ο τελευταίος σε περίπτωση παραβίασης της ρήτρας τόσο από τη σκοπιά του αγγλικού όσο και από τη σκοπιά του ελληνικού δικαίου αφετέρου δε στις σχέσεις του ναυλωτή έναντι τρίτων ζημιωθέντων σε περιπτώσεις θαλάσσιας ρύπανσης, όπου μετά την απόφαση σταθμό (Erika) για το θέμα, το vetting μετατράπηκε από δικαίωμα σε υποχρέωση επιμέλειας των ναυλωτών, η παράβαση της οποίας μπορεί να οδηγήσει στην ευθύνη τους για την αποκατάσταση ζημιών από ρύπανση.