Ο συγγραφέας του παρόντος βιβλίου, μέσα από μία σειρά συλλογιστικών συνειρμών, πραγματεύεται το μείζον θέμα της παράδοσης, και μάλιστα της ελληνικής η οποία αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού.

Αφού προσδιορίσει τι είναι παράδοση, προβαίνει στη διερεύνηση της λαϊκής παράδοσης και του ελληνικού της χαρακτήρα και στη συνέχεια επιχειρεί τη σύγκριση μεταξύ του ελληνισμού και του χριστιανισμού, όχι για να στηλιτεύσει κάποια από τις δύο, αλλά για να καταδείξει τον τρόπο με τον οποίο η μία συμπληρώνει και χρειάζεται την άλλη, και έπειτα προσεγγίζει την ελληνική παράδοση και τον ελληνικό πολιτισμό για να διερευνήσει το νεοελληνικό ήθος της ζωής του σύγχρονου Έλληνα.

Επίσης, ο συγγραφέας διερευνά τη σχέση των νέων με την παράδοση παραθέτοντας τα συμπεράσματά του και καταδεικνύει δεξιοτεχνικά τη σχέση της ελληνικής παράδοσης με τη βυζαντινή μουσική, την αρχιτεκτονική κληρονομιά και την εθνική συνείδηση, συνδέοντας το παρελθόν με το μέλλον μέσα από τον σύγχρονο νέο και την αντίληψή του.

Τέλος, προσεγγίζει το σημαντικό θέμα της ανάγκης για εκπαίδευση του λαού με βάση την κλασική παιδεία που αποτελεί το εφαλτήριο για τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά και για τον ευρωπαϊκό, αφού είναι πλέον πασίγνωστο ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός στηρίζεται στην ελληνική φιλοσοφία, από την οποία άντλησε τα βασικά του στοιχεία και τα προσάρμοσε στη δική του ιδιοσυγκρασία και ψυχοσύνθεση.