Στη μελέτη αυτή, μέσα από μια πολυπρισματική και πολυεστιακή εθνογραφία, η συγγραφέας αποτυπώνει εκφάνσεις της οικογενειακής πραγματικότητας Ελλήνων θετών γονέων οι οποίοι επιδίωξαν να αποκτήσουν το παιδί τους ακροβατώντας και διασχίζοντας τις διαφορετικές γραμμές της φυλής, του χρώματος, της τάξης και της εθνικότητας. Βασικός στόχος του βιβλίου είναι να εξετάσει πώς η διακίνηση των παιδιών διά μέσου εθνικών συνόρων συγκροτεί «νέες χωρογραφίες της συγγένειας», διαμορφώνει νέους χώρους και νέους τρόπους κατασκευής και νοηματοδότησης της γονεϊκότητας και της οικογενειακότητας. Αμφισβητώντας την καταστατική, για τις δυτικές κοινωνίες, σημασία της βιολογίας ως προς την ίδρυση των συγγενειακών σχέσεων, οι γονείς που προκρίνουν να υιοθετήσουν το παιδί τους από την Αιθιοπία ή την Ουγκάντα αναπτύσσουν στρατηγικές δράσεις οι οποίες τους επιτρέπουν να διαπραγματεύονται μια λεπτή διεργασία εξισορρόπησης ανάμεσα στις βιολογικές και στις κοινωνικές συνιστώσες της συγγενειακότητας, και κυρίως υπερασπίζονται το δικαίωμα του παιδιού να διατηρεί και να διαχειρίζεται τις πολλαπλές του ταυτότητες.

Μέσα από τη δυναμική συνάρθρωση της εθνογραφικής έρευνας με την ανθρωπολογική ανάλυση τόσο των ελληνικών νομοθετικών κειμένων όσο και των Διεθνών κανονιστικών Συμβάσεων για τα δικαιώματα του παιδιού και τη διακρατική υιοθεσία, το βιβλίο καταδεικνύει ότι, αν η εθνική νομοθεσία για την υιοθεσία μπορεί να αναλυθεί ως «μικροφυσική» εξουσιαστικής διαχείρισης εκ μέρους του κράτους των ζητημάτων που αφορούν τις ιδιωτικές πτυχές της ζωής των πολιτών του, αντίστοιχα, οι Διεθνείς Συμβάσεις δύνανται να εκληφθούν ως κυρίαρχο παράδειγμα κυβερνητικότητας σε παγκόσμια κλίμακα. Όπως συνάγεται, και τα δύο επίπεδα εξουσιαστικού ελέγχου, εθνικό και διεθνικό, συμπλέκονται και με ιδεολογικό όχημα την προστασία του «συμφέροντος του παιδιού» στοχεύουν στην ηγεμονική επιβολή της δυτικής ορθολογικότητας και των δυτικών ηθικών αξιών αναφορικά με το παιδί, τη γονεϊκή ταυτότητα και την οικογενειακή οργάνωση.