Τι σημαίνει για έναν άνθρωπο να χάνει τον οικείο χώρο του; Πού θα ανήκει, ποιο θα είναι το σπίτι του απ όπου θα ξεκινά κάθε μέρα τη ζωή του;

Ο ψυχαναλυτής αναζητεί την αλήθεια στην ιστορία και τη γεωγραφία των νοημάτων, θεωρεί ότι ένα κανονικό, αναμενόμενο περιβάλλον είναι απαραίτητο για να ξετυλιχτεί η ζωή του ανθρώπου. Οι εκτοπισμένοι έχουν ανάγκη να δημιουργήσουν δυνητικούς χώρους της τέχνης για να αναπαραστήσουν τις ρήξεις των σταθερών πλαισίων, τα ρήγματα στους δεσμούς με τους άλλους.

Αναζητώ λοιπόν τη συνοχή των ξεριζωμένων νοημάτων ακολουθώντας ξανά τα νήματα που υφαίνονται από τον ξένο του Καμύ στον αρνητή του Μέλβιλ, στην αδιαφορία και στην ακηδία που ζούμε σήμερα, στον Ιούδα που καίγαμε κάθε χρόνο στην πυρά του μίσους, στην οικογενειακή γιορτή όπου περιμέναμε ξένους, στους ναυαγοσώστες του Παπαδιαμάντη που δεν μπορούσαν να καταργήσουν το τυχαίο με τις ζαριές τους, στον Οδυσσέα που διαρκώς δεν γύριζε σπίτι, στην ποντικοπαγίδα που έστησε ο Αμλετ για να ειπωθεί το ανείπωτο, στη νοσταλγία του Ταρκόφσκι που δεν μπορούσε να γίνει ένας ξένος, στο βλέμμα του Αγγελόπουλου που αγωνιζόταν να αποκαταστήσει τα αρχεία της μνήμης, στις ξένες λέξεις που η μικρότερη από τις τρεις αδελφές του Τσέχοφ φοβήθηκε ξαφνικά ότι τις χάνει.

Aθροισα εδώ αυτά τα νήματα σαν σωσίβια που χρειάστηκα για τις κατακλυσμιαίες υπερβολές της πραγματικότητας, για τις θύελλες των συναισθημάτων, για τα ναυάγια του υποκειμένου, σήμερα, γύρω μας.