Το κτήμα Γκανή πάλι παίζει με τις Ελληνικές ποικιλίες και πειραματίζεται με εξαιρετικό αποτέλεσμα. Ένα κρασί ευκολόπιοτο από αμπέλια με χαμηλή στρεμματική απόδοση και με σχετικά χαμηλές πιέσεις και ιδού το αποτέλεσμα.

Χρώμα διαυγές βαθυκόκκινο με βυσσινί ανταύγειες. Κυριαρχούν έντονα αρώματα κόκκινων φρούτων του δάσους (κεράσι, βύσσινο, βατόμουρο), όπως επίσης και φυτικές νότες πιπεριάς που συμπληρώνονται από γλυκές νότες βανίλιας, αρώματα μπαχαρικών (μαύρο πιπέρι, μοσχοκάρυδο) και αποξηραμένων φρούτων (δαμάσκηνο, σύκο) που προέρχονται από την παλαίωση σε γαλλικά και αμερικάνικα δρύινα βαρέλια. Πλούσια γεύση, τραγανό και λιπαρό με βελούδινες τανίνες και μακρά επίγευση.

Βιολογικός Oίνος Ερυθρός Ξηρός Προστατευόμενης Γεωγραφικής Ένδειξης Φθιώτιδος. Παράγεται σε περιορισμένο αριθμό φιαλών (1300 φιάλες). Παλαιωμένος σε γαλλικά και αμερικάνικα δρύινα βαρέλια για 12 μήνες. Εμφιαλώνεται αφιλτράριστο.

Στο μεσοκλίμα του Δομοκού, κάτω από τον ορεινό όγκο του Κασσιδιάρη, στην περιοχή της Βαρδαλής, περίπου στο 1920, ξεκινάει η σχέση της οικογένειας Γκανή με τον οίνο, όταν ο Κώστας Γκανής φυτεύει τον πρώτο μικρό σε έκταση αμπελώνα με τις τοπικές ποικιλίες, διαμορφωμένο σε κύπελλο.

Από τότε μέχρι το 1940 καταφέρνει να κάνει γνωστό το κρασί σε όλες τις γύρω περιοχές. Στη συνέχεια, το 1967 αναλαμβάνει ο Κωνσταντίνος, ό οποίος φυτεύει σε υψόμετρο 160m ένα μικρό αμπελώνα έκτασης 10 στρεμμάτων, με τοπικές ποικιλίες. Στις αρχές του 2004, ο Βάϊος, εκπρόσωπος της τέταρτης γενιάς, σαν αποτέλεσμα των αναζητήσεων του, σε συνεργασία με τον γεωπόνο-αμπελουργό Δ. Τσουπέη, εκριζώνει τον παλαιό αμπελώνα και τον αναφυτεύει με ξενικές και ελληνικές ευγενείς ποικιλίες σε γραμμικό υποστυλωμένο σχήμα. Ταυτόχρονα επεκτείνεται με νέες φυτεύσεις εκτάσεως 23 στρεμμάτων σε υψόμετρο 160m με καινούργιες καλλιεργητικές μεθόδους, επιτυγχάνοντας την καλύτερη προσαρμογή των ποικιλιών στο μεσοκλίμα της περιοχής.

Όλες αυτές οι επεμβάσεις έγιναν με αυστηρά τεχνικά και επιστημονικά κριτήρια, αφού πρώτα αποκτήθηκε η πλήρης γνώση του terroir, της "αμπελόχωρας" κατά το ελληνικότερο, των κτημάτων, προκειμένου να επιτευχθούν από αυτά οι καλύτερες δυνατές παραγωγές οίνων.