Η παγκόσμια εμπειρία δείχνει ότι η οικονομική ολοκλήρωση είναι ένα από τα αποτελεσματικότερα μέσα της οικονομικής ανάπτυξης μίας χώρας. Η οικονομία ενός περιφερειακού οικονομικού οργανισμού μετά τη δημιουργία της κοινής αγοράς εργασίας και κεφαλαίου παύει να είναι απλώς το σύνολο των εθνικών οικονομιών και περνά σε πιο υψηλό επίπεδο ανταγωνιστικότητας εξαιτίας της χρήσης των υλικών, των εργατικών και χρηματοδοτικών πόρων ολόκληρης της ένωσης με σκοπό την επιτάχυνση της οικονομικής ανάπτυξης καθεμιάς από τις χώρες και του οργανισμού συνολικά.

Η βιώσιμη ανάπτυξη της ευρωπαϊκής οικονομίας και ολόκληρης της παγκόσμιας οικονομίας είναι δυνατή μόνο σε συνθήκες συντονισμού της εξωτερικής οικονομικής πολιτικής των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Καναδά, της Ιαπωνίας, της Βραζιλίας, της Σαουδικής Αραβίας, της Κίνας, της Ινδίας και της Ρωσίας -των ηγετών των μεταβιομηχανικών, αναπτυσσομένων και πρώην σοσιαλιστικών χωρών-, καθώς επίσης και της αύξησης του ρόλου του ΠΟΕ, των Ηνωμένων Εθνών, του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, αλλά και άλλων διεθνών οργανισμών με σκοπό τη ρύθμιση της παγκόσμιας οικονομίας. Συγχρόνως, η εμβάθυνση του ανοίγματος της παγκόσμιας οικονομίας συνοδεύεται από την ενίσχυση της αλληλοεξάρτησης όλων των χωρών και από την αύξηση επιρροής κάθε χώρας, όσο μικρή και αν είναι, στην πορεία των περιφερειακών και παγκόσμιων πολιτικών και οικονομικών διαδικασιών.

Ιδιαίτερο κίνδυνο για την ειρήνη και την παγκόσμια ασφάλεια παρουσιάζει η φτώχεια, η οποία αποτελεί μέσο για την αύξηση της διεθνούς τρομοκρατίας και την επιδείνωση των θρησκευτικών και διεθνικών συγκρούσεων. Η αναγκαιότητα της αναβαθμισμένης διακυβέρνησης της οικονομίας στη διευρυνόμενη οικονομική ένωση σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης προκαθορίζει αντικειμενικά την αναπόφευκτη ποιοτική αλλαγή στη δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη μετάβαση στο μέλλον από το στάδιο της οικονομικής και νομισματικής ένωσης των κυρίαρχων κρατών σε έναν πανευρωπαϊκό πολιτικό και οικονομικό διακρατικό σχηματισμό νέου τύπου.