Όλοι οι άνθρωποι ψάχνουν ένα τρόπο να εκφραστούν.
'Αλλοι το κάνουν από αγάπη για την τέχνη, για άλλους είναι θέμα εργασίας και επιβίωσης, γράφουν μυθοπλασίες για ανεκπλήρωτους έρωτες, σενάρια φαντασίας, άλλοι μιλούν με ποιήματα και άλλοι εκφράζουν τον πόνο τους μέσα από βιωματικά βιβλία και προσπαθούν να εκτονώσουν την θλίψη και την μοναξιά τους με αυτό τον τρόπο.
Μια απλή γυναίκα, η μητέρα μου, ένιωσε την ανάγκη αυτή, της έκφρασης, εξαιτίας ενός δυσάρεστου γεγονότος στη ζωή μας που τη σημάδεψε βαθιά. Έγραψε αυθόρμητα συγκινητικά. Έτσι απλά!
Ότι αισθανόταν, ποιήματα της καρδιάς, της αγάπης, της μοναξιάς, της θλίψης.
Κάθε βράδυ έγραφε! Νόμιζε ότι του μιλούσε, ότι είχε παρέα το ταίρι της. Πάλεψε με παρηγοριά το γράψιμο να τιθασεύσει τις άσχημες σκέψεις.
Τα κατάφερε δείχνοντάς μου την συλλογή της και συνεχίζει απαρηγόρητη με συντροφιά την πένα της ως ξέσπασμα για τον άδικο χαμό του συντρόφου της.
"Οι αναμνήσεις πρέπει να μας δίνουν κουράγιο και δύναμη!" Είναι το μήνυμά της! "Έτσι ο ουρανός μας χαμογελά και νιώθουμε γαλήνη!"
Καλή ανάγνωση.