Και συχνά τα βράδια, όταν πας να κοιμηθείς, δεν καταλαβαίνεις αμέσως τη στιγμή που παραδίδεσαι στο όνειρο. Αυτά τα σύνορα ανάμεσα στη γλυκιά αγκαλιά του ύπνου και στη μισάνοιχτη λάμπα του δωματίου είναι αόρατα στο γυμνό μάτι. Έτσι συμβαίνει και όταν πας να σκοτώσεις. Συχνά δεν καταλαβαίνεις αμέσως την εισαγωγή της υπόστασής σου στον θάνατο. Αφού ξέρεις πως πραγματικά σύνορα δεν υπήρξαν ούτε θα υπάρξουν ποτέ. Αυτές οι ανόητες γραμμές ήταν μια ακόμη ανθρώπινη επέμβαση στην κουρασμένη γη μας. Ίσως κάποτε με ευχαριστείς γι' αυτό το τέλος. Και έτσι αφήνομαι σε αυτή την πιο γλυκιά, τη μεστή αγκαλιά που γνώρισα ποτέ μου. Μέσα σε αυτή την κυματιστή μυρωδιά της σάρκας σου δεν έχει σημασία αν γνωριζόμαστε καλά ή αν δεν γνωριστήκαμε ποτέ. Ούτε έχει σημασία που πέρασαν τριάντα χρόνια. Θλίβομαι μόνο που δεν πέρασε αυτή η καταραμένη αρρώστια μου, η ματαιοδοξία. Και όπως φιλάω για πρώτη και τελευταία φορά το δέρμα σου, ανοίγω το βλέμμα μου και βλέπω μπροστά μου δύο πυρκαγιές αναμμένες στο κέντρο της θάλασσας. Εκείνα τα μάτια των ανθρώπων είναι που δεν αλλάζουν ποτέ. Όσο αυτοί κρυφά τραγουδούν για ελευθερία, εκείνη η πόλη χαροπαλεύει στις σιωπές των αναμνήσεων μιας γιορτινής απελευθέρωσης που ήρθε κάποτε και εμείς ακόμη προσκολλημένοι και αμόρφωτοι την προσκυνούμε. Δίχως να ενοχλούμαστε που εκείνος ο αόριστος φυλάκισε για πάντα σε μια ανελεύθερη προσμονή τον ενεστώτα μας.