Δύο αδερφές, η Μαρία και η Ελπίδα, και ένα ανίερο έγκλημα σε βάρος τους. Διαφορετική η αντίδραση της καθεμιάς σ' αυτό. Η Μαρία, φαινομενικά κεφάτη, ήρεμη, ευχαριστημένη με τη ζωή της. Η Ελπίδα, πνιγμένη στη δυστυχία της για το έγκλημα που διαπράχτηκε εναντίον της και χαμένη μέσα στο μαρτύριο της συνείδησής της για το έγκλημα που διέπραξε εκείνη, ασφυκτιά γεμάτη ερωτήματα.

Κι η ψυχή, αιμορραγώντας από φόβο και αγωνία, έμεινε με το μεγάλο ερωτηματικό να την πιέζει και να προσπαθεί να τη συνθλίψει εντελώς. Ήμουν ένοχη από τότε ή όχι; Ποιος θα μπορούσε ποτέ να μου απαντήσει σ' αυτό το ερώτημα; Κανείς.
Η μόνη που έπρεπε να γνωρίζει την απάντηση ήμουν εγώ. Δεν τη γνώριζα. Δε θα μπορούσε κανείς άλλος να με απαλλάξει από τις ενοχές μου. Πίστευα και είχα δίκιο. Μόνο εγώ! Και, δυστυχώς, δε συγχώρεσα ποτέ τον εαυτό μου. Αντίθετα, εγώ η ίδια, με τις πράξεις μου, πολλαπλασίασα τις ενοχές μου, οι οποίες με ακολουθούσαν παντού.
Δεν είχα κανέναν να ακουμπήσω επάνω του, κανέναν για να μοιραστώ την πίκρα μου ή να πω το παράπονό μου. Σκουληκάκι που σερνόμουν κάτω από λασπωμένη γλάστρα ήμουν. Ας μην την ανασήκωνε κανείς, ευχόμουν.