Το βιβλίο «Τα αθώα χρόνια του Πειραιά» είναι ένα πισωγύρισμα στο χρόνο. Οι ιστορίες των ανθρώπων του βιβλίου ξετυλίγονται σε μια γειτονιά του Πειραιά κάπου στην εποχή του ‘50. Ένα λιμάνι γεμάτο πλεούμενα που πάλευαν στις άγριες θάλασσές για να αράξουν εδώ και να φέρουν όλα τα ελέη του θεού. Πάνω από όλα όμως τα καράβια φέρνανε και παίρνανε την αγάπη, γιατί σε αυτό το λιμάνι ξέρανε όλοι ότι πάνω από τις καθημερινές λύπες και χαρές της ζωής έστεκε η αγάπη, η αληθινή αγάπη που είναι ο καρπός και το δέντρο της ζωής αυτή που κάνει το φτωχό πλούσιο και τον πλούσιο φτωχό, αυτή που κάνει τον ταπεινό πιο σπουδαίο από τους σπουδαίους.

Η ιστορία είναι ο άνθρωπος και κάθε άνθρωπος έχει την προσωπικότητά του , τις φιλοδοξίες του , τα πάθη του. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το φυσικό του περιβάλλον, την ανατροφή του ή τα στοιχεία του χαρακτήρα. Απ’ όλους εκείνους που έζησαν πριν από εμάς πολλοί κλήθηκαν, αλλά λίγοι επιλέχθηκαν. Με το παράδειγμά τους ενέπνευσαν ακόλουθους και καθόρισαν τη μοίρα όλων μας.

Οι ζωές μας βασίζονται στο σύνολο των ανθρώπων που έζησαν πριν από εμάς. «Σε όλες τις χώρες ο θάνατος είναι ένα τέλος. Έρχεται και οι αυλαία πέφτει. Όχι εδώ. Εδώ ένα νεκρός άνθρωπος είναι περισσότερο ζωντανός όταν είναι νεκρός..» Έτσι έγραψε ο ποιητής Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα τη νύχτα πριν έλθει αντιμέτωπος με το εκτελεστικό απόσπασμα. Πόσο αλήθεια είναι. Ένας άνθρωπος είναι ζωντανός όσο τον θυμούνται. Πεθαίνει μόνο από τη λήθη.