Στη νέα θεματική ενότητα, (που παρουσιάζεται στην Gallery Genesis έως τις 14 Ιανουαρίου 2017) ο Ανδρέας Γεωργιάδης επιχειρεί μια εικαστική καταβύθιση στην ιστορική τοπιογραφία της Κωνσταντινούπολης, έναν περίπατο στο χώρο και το χρόνο, καταγράφοντας με λεπτομέρεια σημεία γνωστά ή άγνωστα, που τον συγκίνησαν κατά τη διάρκεια των επισκέψεών του εκεί, και τα οποία συνθέτουν ένα συναισθηματικό πορτρέτο της Πόλης.

Μετά τη Βενετία και την Αλεξάνδρεια, ο ζωγράφος μάς ταξιδεύει σε μια ακόμη εμβληματική πόλη, την Κωνσταντινούπολη, επιλέγοντας αυτή τη φορά να εμπνευστεί από την ίδια την Ιστορία και αποτυπώνοντας μόνο τα σημεία εκείνα που σώθηκαν από τη φθορά του χρόνου και υπάρχουν ακόμη και σήμερα εκεί.

Η περιήγηση ξεκινά το 220 μ.Χ. με την εμβληματική Στήλη των Γότθων (που είναι και το παλαιότερο σωζόμενο μνημείο της πόλης) και φθάνει έως το 1920 με τη “νέα” γέφυρα του Γαλατά, ξεδιπλώνοντας 1700 χρόνια Ιστορίας με εικόνες από τη Στήλη του Κωνσταντίνου, το υδραγωγείο του Ουάλη, τη βασιλική Κινστέρνα, τη Μονή Αγ. Ιωάννη Στουδίου, την Αγία Σοφία, την Παναγία Μουχλιώτισσα, τον Πύργο του Λέανδρου, το Ναό του Σωτήρος, το ανάκτορο του Βουκολέοντος, τη Μονή Παντοκράτορα, τον πύργο του Γαλατά, το κάστρο του βόσπορου, το τέμενος Σουλεϊμάνιγιε, την αγορά των μπαχαρικών, το μεγάλο χάνι της Βαλιντέ, την κρήνη του Μεχμέτ Εμίν Αγά, το Ορτάκιοι, τη Μεγάλη του Γένους Σχολή, τα σκαλοπάτια του Camondo, τη μεγάλη οδό του Πέραν κ.ά.

Τα έργα της ενότητας, όλα μελάνια σε χειροποίητο χαρτί αποτελούν μια υποκειμενική συναισθηματική καταγραφή της σχέσης του ζωγράφου με την Πόλη, με ζωγραφική πυκνότητα αλλά και χρωματική ενάργεια, ποτισμένη από την Ιστορία και διάστικτη από πολλαπλές αναγνώσεις.