Δεν έχω μεγάλη ερωτική πείρα, όμως κάποια πράγματα τα θεωρώ αυτονόητα. Για εμένα το φιλί ξεκινά από τον εγκέφαλο, όχι από το στόμα, και αποτελεί από μόνο του ολοκληρωμένη εμπειρία. Δεν μπορώ να το σκεφτώ απλώς σαν τον προθάλαμο της απόλαυσης. Δεν είναι ο υπαινιγμός, αλλά η καταδήλωση. Το φιλί είναι έμπνευση. Ο 'Αγετς και ο Κλιμτ το ζωγράφισαν, ο Ροντέν το σκάλισε στο μάρμαρο, ο Πρινς το τραγούδησε πέρυσι. Έγινε χαρντ ροκ συγκρότημα το 1973. Οι κομμουνιστές ηγέτες, για να δηλώσουν την αλληλεγγύη του Ανατολικού Μπλοκ, δίνουν το λεγόμενο «αδελφικό φιλί» στο μάγουλο, και οι πιο θερμόαιμοι στο στόμα, ακολουθώντας μια χριστιανική παράδοση αιώνων, αν και οι ίδιοι είναι άθεοι. Επειδή ποτέ δε θα με μνημονεύσουν για τις υπηρεσίες μου στην οδοντιατρική, ίσως αποκτήσω υστεροφημία με άλλο τρόπο. Μπορεί στο μακρινό μέλλον να λένε για εμένα: «Έγινε γνωστή επειδή φιλούσε υπέροχα».

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, η δεκαεννιάχρονη Ζαΐρα βρίσκεται στο Ανατολικό Βερολίνο για σπουδές οδοντιατρικής, ακολουθώντας τις βουλές των γονιών της και καταπνίγοντας το δικό της όνειρο να γίνει ζωγράφος. Στο Βερολίνο των απαγορεύσεων, εκείνη βιώνει μια ανέλπιστη ελευθερία μακριά από το αποστειρωμένο περιβάλλον του σπιτιού της. Υψώνει τη φωνή της σε μια πόλη που φιμώνει τα στόματα των αντιφρονούντων, πιάνει τα πινέλα και τα χρώματα και ζωγραφίζει δελφίνια που κολυμπούν ελεύθερα, διαδηλώνει μαζί με όσους διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον. Μέχρι που γνωρίζει τον Μάρτιν, έναν γοητευτικό νεαρό που τα έχει καλά με το σύστημα...