Στο κελί των μελλοθάνατων στη φυλακή της Φρεν, λίγες ημέρες πριν από την εκτέλεσή του, ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ "επιστρέφει" στον Ελληνογάλλο ποιητή Αντρέ Σενιέ που δολοφονήθηκε στη γκιλοτίνα τον Ιούλιο του 1794, από τους δημοκράτες επαναστάτες, λόγω των αντεπαναστατικών πολιτικών γραπτών του. Αισθάνεται ότι αν και άρχισαν διαφορετικά, η πορεία τους προς το τέλος είναι κοινή. Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, η "αιώνια επιστροφή" καθώς λέει, "έφερε παρόμοιες περιστάσεις" και τώρα είναι εκείνος που βαδίζει προς τον θάνατο εξαιτίας των δικών του πολιτικών γραπτών. Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, σκέφτεται, οι ομοιότητες ανάμεσα στην εποχή της Τρομοκρατίας και στην εποχή της Κάθαρσης είναι τόσες, που, θαρρείς, πως μόνο τα ονόματα έχουν αλλάξει... Κι έτσι ο Μπραζιγιάκ, ανιχνεύοντας τη ζωή και την πορεία τού Αντρέ Σενιέ προς τον θάνατο, πορεύεται συγχρόνως τον δικό του δρόμο προς το τέλος, νιώθοντας πως δεν είναι μόνος, πως αυτός είναι ο δρόμος που από τα αρχαία χρόνια παίρνουν αυτοί που θυσιάζονται για τις ιδέες τους και για το κοινό καλό.

Το βιβλίο ολοκληρώθηκε την 1η Φεβρουαρίου 1945, πέντε ημέρες πριν από την άνανδρη δολοφονία του. Πέρα από το ιστορικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει, αφού πρόκειται για το τελευταίο βιβλίο του μεγάλου λογοτέχνη, παρουσιάζει επίσης και λογοτεχνικό και πολιτικό ενδιαφέρον, και είναι βέβαιο ότι θα συγκινήσει ιδιαίτερα τον Έλληνα αναγνώστη, αφού πραγματικά είναι «γεμάτο Ελλάδα», από την αρχή ως το τέλος.