Δεν ξέρεις τι θα πει να σε τραβολογάνε άκακο, αγαθούλικο, μικρό παιδάκι κι απάνωθε τα στούκας να βογγάνε και να σκορπούν φωτιά, θανατικό, φαρμάκι.
Για πολλά χρόνια- από τότε που ήμουνα ακόμα έφηβος -ήταν για μένα μια ανάγκη εσωτερική, μια απαίτηση ψυχική, να βγάλω προς τα έξω αυτά που έζησα μεταξύ παιδικής φαντασίας και πραγματικότητας στα πρώτα χρόνια της ζωής μου, χρόνια σκληρά για όλους, μα πιο πολύ για τα μικρά παιδιά.
Στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για ''διηγήσεις'' από την παιδική μου ζωή, από τότε που ήμουνα τεσσάρων-πέντε χρονών μέχρι τα δώδεκα-δεκατρία μου, στη Σύμη.
Έζησα κατά τα χρόνια εκείνα σε καταστάσεις πολύ έκρυθμες, μα και σε πολύ ευχάριστες αργότερα.
Γεννήθηκα στην ιταλοκρατία, γνώρισα τους Ιταλούς, τους Γερμανούς, τους φασίστες Ιταλούς, κατόπιν τους Άγγλους, τους Ινδούς…
Γεύτηκα… αρκετά τις αγωνίες του πολέμου, του τόσον απαίσιου, που δυστυχώς πλήγωσε ανελέητα το νησί μου, τη γλυκιά μου Σύμη.
Απόλαυσα όμως και τη χαρά της πολυπόθητης Λευτεριάς, που τόσους αιώνες περίμενε ο κόσμος με υπομονή, με καρτερία, μα και αντίδραση.
Θα προσπαθήσω να φθάσω σε ηλικία πέντε χρονών, για να γράψω αυτά που έζησα το 1943, όπως και σε ηλικία δεκατριών χρονών, γι' αυτά που έζησα το 1951.
Αυτά που έζησα εγώ, τα έζησαν τα παιδιά της Σύμης της περιόδου αυτής, αν βέβαια εξαιρέσουμε τις οικογενειακές ιδιαιτερότητες.
Τα πρώτα δεκατρία χρόνια της ζωής μου δεν ήταν χρόνια «συνηθισμένα», δηλαδή δεν ήταν σαν τα χρόνια τα παιδικά άλλων γενεών, ήταν « ΧΡΟΝΙΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΑ ».
