Η ρήτρα παράλειψης ανταγωνισμού αποτελεί την πιο χαρακτηριστική και συχνότερα ελεγχόμενη, κατά το δίκαιο του ελεύθερου ανταγωνισμού, σύμπραξη. Συνοδεύει, σχεδόν πάντοτε, τη σύμβαση μεταβίβασης επιχείρησης και ρυθμίζεται επιεικέστερα από το ανταγωνισμικό δίκαιο, ενωσιακό και εθνικό, όταν η μεταβιβαστική συμφωνία έχει τα χαρακτηριστικά της συγκέντρωσης. Όταν δηλ. η, συζητούμενη, ρήτρα αποτελεί παρεπόμενο περιορισμό του ανταγωνισμού που συνοδεύει το κύριο δικαιοπρακτικό περιστατικό της συγκέντρωσης.

Πρώτο ερμηνευτικό συμπέρασμα του βιβλίου είναι ότι την ίδια, επιεικέστερη, αντιμετώπιση θα πρέπει να έχει η ρήτρα μη ανταγωνισμού σε κάθε μεταβίβαση επιχείρησης, δηλ. ανεξάρτητα από το χαρακτήρα της τελευταίας ως συγκέντρωσης. Η διασταύρωση του ανταγωνισμικού δικαίου των συμπράξεων με αυτό των συγκεντρώσεων προσφέρει κρίσιμα μεθοδολογικά επιχειρήματα για την ερμηνευτική ανάδειξη μιας γενικής ανταγωνισμικής αρχής: της γενικής αρχής του παρεπομένου στο δίκαιο του ελεύθερου ανταγωνισμού.

Δεύτερο ερμηνευτικό συμπέρασμα αποτελεί η ανάδειξη και η αξιοποίηση αυτής της ανταγωνισμικής αρχής του παρεπομένου, ως «αυτοδύναμου» μηχανισμού συστολής της έννοιας της απαγορευμένης σύμπραξης, στην παρ. 1 του άρθρου 1 ΣΛΕΕ και Ν. 3959/2011. Δηλ. εκτός της παρ. 3 των, εν λόγω, διατάξεων και παρά τις ειδικές εξαιρέσεις τους. Τέλος, η δικαιοσυγκριτική επισκόπηση των ομόλογων, αγγλοσαξονικών, αρχών rule of reason και ancillary restraints doctrine αναδεικνύει την αρχή του παρεπομένου ως κεντρική, δικαιοπολιτική, ιδέα στο διεθνοποιημένο δίκαιο του ελεύθερου ανταγωνισμού, το οποίο καλείται σήμερα να ρυθμίσει αποτελεσματικά την παγκοσμιοποιημένη αγορά, κατά τη διάρκεια μιας από τις χειρότερες κρίσεις της παγκόσμιας οικονομικής ιστορίας.