Από τη σκοτεινή ψυχή του βλάστημου συγγραφέα του «Μεσσία του Θανάτου» αναδύεται ένα ακόμα αμαρτωλό έργο, το «Εγώ, ο Εωσφόρος».

Το βιβλίο είναι ένα καθαρά εγωιστικό μανιφέστο, αλλά ταυτοχρόνως ένα αλαζονικό ταξίδι στα όνειρα και τους εφιάλτες του ίδιου του συγγραφέα. Ένα ταξίδι στα απόκρυφα μονοπάτια της ψυχής του, γραμμένο με έντονη ποιητική σαγήνη αλλά και με έναν επικίνδυνο αλλά ταυτοχρόνως ρομαντικά αυτοκαταστροφικό τρόπο. Το βιβλίο αφηγείται τη ζωή ενός συγγραφέα, καταβεβλημένου από την κατάθλιψη, που η μόνη παρηγοριά του είναι ο ύπνος. Σε ένα όνειρό του συναντά τον Εωσφόρο, ένα φωτεινό Ον, που είναι παντογνώστης κάθε φιλοσοφίας και του διδάσκει τις αρετές της ύπαρξής του. Μέσα από τα όνειρά του ο συγγραφέας ανακαλύπτει τον εαυτό του, καθώς ο Εωσφόρος τον αφήνει ελεύθερο να ζήσει χωρίς ενοχές και να εκφράσει κάθε απωθημένο του, για να μπορέσει να αποβάλει το έντονο μίσος, που έχει κυριαρχήσει στην καρδιά του σαν παράσιτο.

Πρόκεται για ένα αινιγματικό και αποκρυφιστικό έργο, φόρος τιμής στα βιβλία του Aleister Crowley και Anton Lavey. Ένα επιθετικό κήρυγμα μίσους ενάντια σε όλους και σε όλα που θα σοκάρει, αλλά ταυτοχρόνως θα αφυπνίσει τους αναγνώστες, που θα παρασυρθούν από τις σελίδες του. Ένα έργο το οποίο, πέρα από την μυθοπλαστική και φιλοσοφική υπόσταση του, έχει και μια έντονη ψυχολογική διάσταση ανάμεσα στην διχόνοια των ανθρώπινων συναισθημάτων και τον υπαρξιακό διχασμό ανάμεσα σε θνητό και θείο.